motif

 Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη στιγμή στην ιστορία για να επαναεμφανιστεί η άξεστη και προκλητική persona του περίφημου Borat. Που, 14 χρόνια μετά την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας του, ακόμη βιώνει τις επιρροές και συνέπειες που άφησε πίσω της. Και δημιούργησε ένα κύμα θαυμαστών αλλά και εχθρών ως προς την ανορθόδοξη προσέγγιση της κωμωδίας του Sacha Baron Cohen. Ο Borat καλείται ξανά να πάει στις ΗΠΑ, αυτή τη φορά για να παραδώσει ένα μοναδικό δώρο στον αντιπρόεδρο Mike Pence.  Φτάνοντας στην γη της επαγγελίας ανακαλύπτει ότι τον έχει ακολουθήσει κρυφά τη κόρη του που έχει όνειρα να ξεφύγει από την κατάντια του χωριού της και να γίνει μία ευτυχισμένη βασίλισσα όπως η Melania Trump. Έτσι ξεκινάει ένα politically incorrect ταξίδι, από αυτά που μόνο ο Sacha Baron Cohen ξέρει να κάνει καλά και αφήνεται να τον παρασύρει ο παραλογισμός του κόσμου χωρίς να χρειάζεται να κάνει και πολλά.   Αν και η τακτική της κωμωδίας του έχει καταδικάσει και κατακριθεί από πολλούς εγώ δίχως αμφιβολ

1. Τα φύλλα 2. Το δοχείο 3. Τα λάστιχα 4. Το λουλούδι 5. Το καφάσι 6. Τα ρόδα 6. Ο πέτρινος τοίχος 7. Το γιασεμί 8. Ο Οδυσσέας 9. Η γάτα   10. Το ανθισμένο ρόδο 11. Τα κλαδιά 12. Οι πέτρες 13. Οι χελωνίτσες  

Δυο χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ "The Island of Cretal" οι Babel Trio μπήκαν και πάλι στο στούντιο ηχογράφησης για να κυκλοφορήσουν τον νέο τους δίσκο "The Martyr" σε CD και Βινύλιο. Ο δίσκος αυτός ανέδειξε μία πιο σκληροτράχηλη και σκοτεινή πλευρά του συγκροτήματος, που ίσως να ήταν πάντα εκεί απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να  εκφραστεί.  Με μία έξτρα δόση παραμόρφωσης και εκρηκτικά ντράμς φαίνεται οτι το συγκρότημα διένυσε πολύ δρόμο για να φτάσει ως εδώ. Το κάθε άλμπουμ αντιπροσωπέυει και ένα νέο κεφάλαιο για εκείνους, μία νέα ευκαιρία για να ξανανακαλύψουν τον ήχο τους απο την αρχή και να βρούν ευκαιρία να υπερβούν την οριοθέτηση των ειδών της μουσικής. Για τους Babel Trio η μουσική μοιάζει να είναι περισσότερο μία περιπλάνηση, μία δυνατότητα για πειραματισμούς και παντρέματα διαφόρων ακουσμάτων που τους οδήγησαν σε ένα νέο ολόδικο τους είδος το Cretal .  Το Cretal είναι συνδυασμός (cretan music + metal), είναι ενα θαρραλέο και αναγκαίο βήμ

  “Even though it will feel uncomfortable for a while, but according to the pastor, discomfort is good. In discomfort we are real.” Κάθε χρόνο από τα βραβεία Booker προκύπτουν δύο από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές διακρίσεις. Το φετινό πρώτο βραβείο International Booker 2020 για το καλύτερο μεταφρασμένο βιβλίο μυθοπλασίας στην αγγλική γλώσσα, απονεμήθηκε φέτος στους Marieke Lucas Rijneveld. Οι Marieke Lucas Rijneveld, αποτελουν το νεαρότερο, μόλις 29 χρονών και πρώτο φυλοακαθόριστο-non binary συγγραφέα του International Booker («they» όπως επιθυμούν να αυτοπροσδιορίζονται) που κατάφεραν να εντυπωσιάσουν περισσότερο από κάθε άλλο την επιτροπή επιλογής με το έργο τους «The Discomfort of Evening». Η σκοτεινή ιστορία μιας ευσεβούς θρησκευόμενης αγροτικής οικογένειας στην επαρχιακή Ολλανδία-ακριβώς όπως και το μπακγκράουντ της συγγραφέως που έως και σήμερα ζει σε φάρμα. Αφηγητής η 10χρονη Jas, η οποία μας εξιστορεί τη θλίψη και το πένθος που έζησε η οικογένειά της όταν ο μεγαλύτερος αδ

Άλλο ένα υπαρξιακό αριστούργημα του πολωνού Kieslowski που εξερευνά με τον δικό του τρόπο τις στρώσεις της ζωής. Η βερόνικα ζεί στην πολωνία και κουβαλά μαζί της μία σπάνια φωνή που την οδηγεί στις αίθουσες ορχηστρικών συναυλιών. Όμως ενα οικογενειακό πρόβλημα υγείας, θα κόψει απότομα το νήμα της ζωής της και ο θεατής θα μεταφερθεί στην γαλλία. Εκεί, μία διαφορετική όμως τόσο ίδια βερόνικα ζεί ως δασκάλα μουσικής σε ενα σχολείο και νοσταλγεί κάτι μακρινό που προσπαθεί να καταλάβει τι θα μπορούσε να είναι. Οι δύο αυτές ζωές μοιράζονται το ίδιο όνειρο, την ίδια δίψα για ζωή και την αδιάκοπη λαχτάρα για έναν έρωτα που θα κόβει την άνασα και τα πόδια. Όλος ο κόσμος βυθίζεται σε ένα μελαγχολικό πράσινο, δινώντας του μία απόκοσμη απόχρωση. Οι χαρακτήρες δεν πολυλογούν, θέτουν σιωπηλά στόχους και εκφράζονται μόνο εκεί που πρέπει. Ζούνε την ζωή τους για αυτούς και για κανέναν άλλον, δεν έχουν την ανάγκη να δειχτούν. Στέκονται στη μέση της οχλοβοής και αφουγκράζονται την μουσική των απλών

Μέσα σε ένα απογεύμα κατάφερα να ταξιδέψω νοερά στην γαλλική επαρχία και να ξεχάσω που βρίσκονται το εδώ και το τώρα. Μία απο τις πλέον πιο φημισμένες και αγαπητές χρωματικές και μουσικές πανδαισίες του Jacques Demy είναι "Τα κορίτσια του Rochefort".  Σε αυτό τον κόσμο τα χρώματα συνοδεύουν με παιχνιδιάρικο και ρομαντικό τρόπο τα συναισθήματα, την μουσική και τον χορό. Και η παραμικρή λεπτομέρεια διεγείρει την φαντασία ίσως και μία μελαγχολία για ένα όνειρο απατηλό και μακρινό. Όλες οι τέχνες σε αυτή την ιστορία ξεσηκώνονται και ενώνονται για να συνθέσουν έναν φόρο τιμής στις χαρές τις ζωής και ιδιαίτερα του έρωτα. Μία ακατάβλητη εορτή που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και είναι ικανή να σταθεί δίπλα στα πιο γνωστά μιούζικαλ της εποχής. Μία ωδή προς την ύψιστη αξία της τέχνης και του έρωτα που δεν μπορεί να εκφραστεί ολοκληρωτικά παρα μόνο μέσα απο αυτήν.  Η ιστορία δυο νεαρών κοριτσιών που ψάχνουν να χτίσουν το όνειρο τους ανάμεσα στα συντρίμμια του καιρού. Εκεί π

Περιμένοντας με αγωνία τη νέα ταινία του Κάουφμαν ήρθε επιτέλους η μέρα που προετοιμάστηκα ψυχολογικά και νοητικά για να βουτήξω στον περίεργο και μοναδικό του κόσμο. Για άλλη μία φορά, ο Καουφμαν έδειξε στο κοινό του, τί είναι αυτό που τον απασχολεί και τον προβληματίζει πρώτα ως άνθρωπο και δευτέρον ως σεναριογράφο. Και εδώ, δεν χωρά καμία συγκρίση με τα προηγούμενα έργα του, γιατί όπως φαίνεται και στις ταινίες του, ο χρόνος έχει τη δύναμη να μετουσιώνει ψυχές και μυαλά που έζησαν αλλιώτικες εποχές.   Μία νεαρή κοπέλα αποφασίζει να πάει για πρώτη φορά ενα ταξίδι στην φάρμα των γονιών του αγοριού της προκειμένου να τους γνωρίσει για πρώτη φορά. Το ταξίδι αυτό αποδεικνύεται κάτι παραπάνω απο μία επίσκεψη, αφού οσο περνάει η ώρα χάνεται και η "φυσιολογικη" διάρθρωση του χρόνου και οι  συζητήσεις και οι πράξεις των χαρακτήρων πέφτουν σε μία δίνη παραλογισμού. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.   Θα ήταν αφελές να μην περιμέναμε μία περίπλοκη και ασαφή ιστορία απο τον Κάουφμα

    Είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ στο σεμινάριο του Filmschool που διεξήγαγε ο Χρήστος Πυθαράς και μόλις πριν μερικές μέρες κατάφερα να δω επιτέλους την ευτυχία.  Μία ιστορία που ξεκινάει απο το τέλος, ένα απαραίτητο τέλος για να μπορέσει να δώσει ώθηση σε μία νέα αρχή. Η Άννα είναι φωτογράφος, ζεί στην καρδιά της Αθήνας και ως φαίνεται ακολουθεί τα πρότυπα μίας τυπικής ζωής. Όμως οι δαίμονες της βρίσκονται στο πλάι της, δεν την αφήνουν λεπτό μόνη, συγκατοικούν μαζί της στο διαμέρισμα. Και η κόντρα μεταξύ λογικής και παραλόγου, ολόενα θα oξύνεται ωσπού να φτάσει στην κόψη του ξυραφιού, που θα κόψει απο την ρίζα τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μυθεύματος.  Η σταδιακή αποδιάρθωση του κόσμου της, θα αποδοθεί απο διακριτικές λεπτομέρειες που περιβάλλουν την ζωή της και θα την οδηγήσουν σε ένα τέλμα.  Μία ιστορία για τα επικίνδυνα παιχνίδια που παίζει το αναξιόπιστο μυαλό, την ανάγκη για μία διαφυγή απο μία ζωή ανιαρή και προβλέψιμη, που δεν μπορεί να προσφέρει πλέον τίποτα συναρπαστικό

Η προσέχτικη και μακρόσυρτη διαδικασία της επαναφοράς των νέων ταινίων που εισήγαγαν και τις ψηφιακές πρεμιέρες, ξεκίνησε θριαμβευτικά και πολλά υποσχόμενη με αυτή την νέα ταινία που κυκλοφόρησε φέτος το καλοκαίρι. Με μία καλοκαιρινή και παιχνιδιάρικη διάθεση, η ιστορία, μας μεταφέρει σε μία πόλη resort που τα εξωτικά μέρη ψήνονται κάτω απο τον επίμονο και δυνατό ήλιο. Εδω, οι ζωές των δυο πρωταγωνιστών θα διασταυρωθούν σε έναν γάμο που θα αποτελέσει την αφετηρία και τον πυρήνα των μετέπειτα καταστάσεων που θα βρεθούν.  Η μία ίδια μέρα διαδέχεται την ίδια και απαράλλαχτη και οι δύο καλεσμένοι καλούνται να αντιμετωπίσουν τίς όμοιες μέρες, μένωντας έτσι μετέωροι σε ένα χωροχρονικό κενό που δεν τους επιτρέπει να συνεχίσουν τις ζωές τους. Προσπαθώντας να ανταπεξέλθουν σε αυτη την νέα και ασυνήθιστη κατάσταση, οι δύο πλέον φίλοι επινοοούν νεές καταστάσεις αντιμετωπίζοντας πάντα τα ίδια δεδομένα προκειμένουν να δημιουργήσουν παραλλαγές τις ίδιας μέρας, σπάζοντας την μονοτονία της επανάληψης.

"Ο ταξιδιώτης τ'ουρανού" Τζακ Λόντον "After the dark I shall live again..." Το πρώτο βιβλίο του Τζακ Λόντον που διαβάζω, αν και δυστυχώς σε ηλεκτρονική μορφή καθώς το συγκεκριμένο μου δημιούργησε την ανάγκη να το κρατήσω στα χέρια. Λες και μόνο έτσι θα μπορούσα να αφουγκραστώ πραγματικά τους αδύναμους καρδιακούς παλμούς του ήρωα και την σιωπηλή κραυγή διαμαρτυρίας του. Αν και υπάγεται στην κλασική λογοτεχνία το συγκεκριμένο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και βαθιά φιλοσοφικό. Βασισμένο στις αληθινές διηγήσεις του Εντ Μορελ, ενός ληστή της Άγριας Δύσης κατά τις αρχές του 20ού αιώνα (στο βιβλίο ο Μορελ έχει δευτερεύων ρόλο, αν και εξίσου σημαντικό) ο Λόντον δημιουργεί ένα σύγχρονο Χριστό, έναν χαρακτήρα υπεράνθρωπο και συνάμα τόσο ανθρώπινο και άρτια ολοκληρωμένο όπου ζόντας στο βασίλειο της ανθρώπινης παράνοιας με την μορφή σωφρονιστικού συστήματος καταφέρνει να δραπετεύει μέσω της αυτοΰπνωσης και της αστρικής προβολής βαθιά μέσα στο χρόνο αλλα και προς έκπληξης μ

Διχώς καμία αναστολή και αμφιβολία η σκηνοθέτις Σοφία Εξάρχου αποφασίζει να συνθέσει ένα πορτρέτο μίας χώρας που λικνίζεται πάνω απο τα οικονομικά και κοινωνικά σιντρίμμια της. Μία παρέα παιδιών ζεί και ανασαίνει τον εγκαταλελειμμένο και βρώμικο αέρα του ολυμπιακού χωριού, δέκα χρόνια μετά τον θρίαμβο των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004.  Οι μέρες περνάνε δύσκολα και η ελπίδα αργεί να φανεί, αναμέσα στα σιντρίμμια των εγκαταστάσεων η προσπάθεια για μία καλύτερη ζωή φαντάζει σχεδόν ανέλπιδη. Έτσι, η κάθε μέρα μετατρέπεται σε ένα αγώνα επιβίωσης, όπου η φαινομενική ομαδικότητα και φιλία των παιδιών μπορεί πολύ γρήγορα να στραφεί σε μία μάχη όπου ο πιο αδύναμος βγαίνει και χαμένος. Τα πλάνα και οι σκηνές εναλλάσονται ανήσυχα και κουνημένα, ακολουθώντας την εύθραυστη και φοβισμένη ψυχοσύνθεση των παιδιών.  Η ιστορία αυτή (βγαλμένη απο την σκληρή πραγματικότητα), είναι ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους που ξεχάστηκαν και περιθωριοποιήθηκαν απο την ίδια τους την χώρα, που φάσκει και αντιφά

"Tο Στρίψιμο της Βίδας"  Henry James «Την ξύπνησε όχι για να του διαλύσει τους φόβους, μα για να αντικρίσει και η ίδια το θέαμα που τόσο τον είχε ταράξει.» Περίεργο βιβλίο αλήθεια και αμφινταλαντεύομαι για το αν πράγματι μου άρεσε. Από την μία θαυμάζω ότι για έργο που γράφτηκε το 1898, ήταν αρκετά καινοτόμο ως προς την τεχνική του και κυρίως αυτήν της αφήγησης. Για πρώτη φορά έχουμε να κάνουμε με αυτό που λέμε 'αναξιόπιστο αφηγητή', τεχνική πάνω στην οποία η Αγκάθα Κρίστι πάτησε μετέπειτα και έχτισε την αυτοκρατορία της.  Μια νεαρή γκουβερνάντα αναλαμβάνει τη φροντίδα δύο σαγηνευτικών παιδιών, σε μία κατοικία στην αγγλική εξοχή, όταν ξαφνικά κάνουν αισθητή την παρουσία τους μεταφυσικές δραστηριότητες.  Κλασικό αμερικάνικο θριλεράκι σαν να λέμε ή τουλάχιστον έτσι δείχνει μέχρι να διαπιστώσεις ότι κανείς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται αυτά που συμβαίνουν πέρα από την γκουβερνάντα και εσένα. Και εκεί που στο πρώτο μισό το πάει καλά χτίζοντας ένα ψυχολογικό θριλερ με μια

-Έφυγε τέλος, έτσι. -Έτσι? -Ναι, έτσι. -Όλα στη ζωή συμβαίνουν έτσι. Στο αφιλοξένο, γκρίζο τοπίο της Αθήνας ξεπροβάλλει ενας κόσμος φυτών που λες και έχουν μεταδώσει ολόκληρη την παλέτα του πράσινου στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Στιβ Κρικρής. Εδώ, η ζωή για τον Ρένο δεν κυλάει ακριβώς αλλά οριοθετείται μέσα απο αυστηρές τελετουργίες και συνήθειες που γεμίζουν την μέρα του. Ενας σερβίτορος στο επάγγελμα που έχει ως χόμπι την ζωγραφική φυτών. Εκεί, το διαμέρισμα του στην Αθήνα έχει μετατραπεί σε μία μικρή όαση φυτών που τον προστατεύουν αλλά και τον αποξενώνουν απο τον έξω κοσμο. Ωσπου, μία μέρα κάτι αλλάζει... Ο γείτονάς του Μιλάν έχει αντικατασταθεί απο έναν μυστήριο άνδρα που προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον προσεγγίσει για να γνωρίσει καλύτερο τον Ρένο. Χρειάστηκε μονάχα ενα μικρό συμβάν, για να ανατραπεί όλη η καλοκουρδισμένη ζωή του πρωταγωνιστή. Και καπώς έτσι, μπαίνει σε άγνωστα και σκοτεινά μονοπάτια ακολουθώντας μόναχα το ένστικτο του.  Ενα neo-noir δράμα, για την μ

"Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά" Νίκος Καζαντζάκης «Ποτέ δεν ντράπηκα για την ψυχή μου τόσο όσο μπροστά στον Ζορμπά» Γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στο προλογικό του σημείωμα, πως αν ήταν να διάλεγε έναν ψυχικό οδηγό, ένα «γκουρού» ή έναν γέροντα κατά τους καλόγερους του Αγίου Όρους, τότε σίγουρα θα διάλεγε τον Ζορμπά. Αν ρωτήσεις εμένα, θα σου πω πώς σίγουρα θα διάλεγα τον Αλέξη Ζορμπά του Νίκου Καζαντζάκη. Αν και ο λογοτεχνικός Ζορμπάς που μπήκε στις σελίδες του βιβλίου δεν ήταν ο Γιώργης Ζορμπάς της Πραστοβάς και του Καυκάσου, μιας που το όνομα Αλέξης, πιθανότατα από το αρχαιοελληνικό συνθετικό «αλεξι-» (όπως αλεξικέραυνο, αλεξίσφαιρος) δώθηκε προκειμένου να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα υπεράνθρωπο και συνάμα ανθρώπινο και αληθινό που αντιστέκεται με σθένος στο βάρος και την ύλη, την προγονική κατάρα. Στο διασημότερο αυτό ίσως έργο του, ο Νίκος Καζαντζάκης καταφέρνει αυτό που ακόμη ωρίμαζε μέσα του στην Ασκητική. Να δώσει απαντήσεις σε όλες αυτές τις μεταφυσικές αγωνίες και

"Μεγάλοι Δρόμοι" της Λένα Κιτσοπούλου ''Τα μεγάλα ταξίδια και οι μεγάλες διαδρομές συμβαίνουν καμιά φορά μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα.'' Ωμή, ειλικρινής, απειθάρχητη, απρόσμενη. Ζωή… Μόνο έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τις ιστορίες της Λένας Κιτσοπούλου γιατί αυτό είναι. Είναι ζωή και ζωή σημαίνει να φτάνεις στην τελευταία σελίδα κάθε ενότητας ελπίζοντας πως η επόμενη θα βγάζει περισσότερο νόημα. Άντ’αυτού, συναντάς μια άδεια σελίδα και βαθιά μέσα σου ξέρεις πως αύριο θα πρέπει να ξαναγραφτεί από την αρχή, ξανά και ξανά. Με τι κριτήριο λοιπόν να κρίνω κάποιον που θέλησε να πει την δική του αλήθεια για την ζωή;  Στους μεγάλους δρόμους γράφονται ιστορίες ανθρώπων no filter.  ‘Ο Κατάθλας’ που καταπίνει τη μοναδική του συντροφιά, μια μύγα. ‘Ο Μουνής’ που ζωγραφίζει πάνω σε τραπεζομάντιλα καφενείου ξεχασμένα ονείρατα. ’Ο Καραγκιόζης’ που τον αποκάλεσε έτσι στα πέντε του πρώτη φορά η μάνα του. Ερωτικές φωνές να αναστατώνουν τους γειτόνους μες στην ησυχία ενός ακά

Θα μπορούσε άραγε η ζωή να γίνει ένα ατέλειωτο πολύχρωμο μουσικό παραμύθι; Μα όσο αρμονικά κι αν είναι τα χρώματα, μαγευτική η μουσική που συνοδεύει τις στιγμές, η πραγματικότητα θα τρυπώσει για να θυμίσει τον ρόλο της και να διδάξει τα σκληρά μαθήματα της ζωής. Ένα σύγχρόνο μιούζικαλ, μία ιστορία για δύο ερωτευμένους που δεν μπόρεσαν να σταθούν απέναντι στις νόρμες της εποχής και εγκατέλειψαν τον αγώνα του επαναστατημένου έρωτα. Και όπως σε κάθε εγκώμιο του έρωτα, έτσι και εδώ θα συντριφτεί απο μία πολιτική αναταραχή που θα οδηγήσει τον νεαρό στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Και έτσι, ο νεαρός Guy θα αντικατασταθεί απο την υπόκωφη σιωπή της απουσίας του και η όμορφη Genevieve θα μείνει πίσω προσπαθώντας να γεμίσει την σιωπή.  Έτσι, θα περάσει ο καιρός και η μία εποχή θα διαδεχτεί την άλλη και οι άνθρωποι θα αλλάξουν όπως ακριβώς και οι εποχές. Η μουσική θα γίνει η μόνη σταθερά σε έναν κόσμο που όλα μεταβάλλονται και τα χρώματα συνδυάζονται με τα συναισθήματα και την φευγαλέα στιγμή.

Υπάρχουν ιστορίες που έχουν τόσο βαθιά βουτηχτεί μες στην σκληρή πραγματικότητα, που δεν γίνεται να μην πυροδοτήσουν ένα τρένο σκέψης και συναισθηματισμού που φτάνει μέχρι τα σπλάχνα του θεατή. Εδώ, ο αγώνας που δίδεται είναι ο γνώστος σε όλους, ο άνθρωπος απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας και καταπίεσης και η ανάγκη για μια υπόσταση, ταυτότητα και αναγνώριση. Η πρωταγωνίστρια, μία σχέδον αναλφάβητη νοικοκυρά, έχει θυσιαστεί στον βωμό της πατριαρχίας και η ζωή της υπάρχει μονάχα μέσα στα επιτρεπτά όρια του σπιτικού της. Όταν όμως αναγκάζεται να βρεί μια δουλειά για πρώτη φορά στην ζωή της, η δυναμική της οικογενείας της και εν τέλει του εαυτού της θα μετατοπιστεί και η Παναγιώτα πασχίζει να ισορροπήσει τις δύο ζωές της που συνεχώς συγκρούνται και προσπαθούν να υπερτερήσουν. Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου ενσαρκώνει ένα τρυφερό και ευθραύστο πορτρέτο της σύγχρονης ελληνίδας νοικοκυράς, απο την γλώσσα του σώματος της μέχρι και το πιο φευγαλέο πετάρισμα του βλεφάρου η ηθοποιός προσωποποιε

" Η Μεταμόρφωση "  του Φράντς Κάφκα " Φοβόταν τρομερά το θάνατο γιατί δεν είχε ζήσει ακόμα...’’ Δεν θα ήθελα να μπω στη διαδικασία ανάλυσης αυτού του έργου. Αυτό προφανώς το κάναν άλλοι, περισσότερο έμπειροι, πριν από εμένα. Αυτό που μου επιτρέπεται να πω από την πρώτη επαφή μου με τον Τσέχο συγγραφέα, είναι η γεύση που μου άφησε. Ναι, πράγματι το σπίτι του Κάφκα πληγόταν από μια βαθιά ανθρωπιστική κρίση, αποτέλεσμα μίας γενικευμένης οικονομικής κρίσης που δεν άφησε ανεπηρεάστη και την οικογενειακή επιχείρηση αναγκάζοντας τον να αφιερώνει περισσότερο χρόνο εκεί απ’ότι στην συγγραφή του και οδηγόντας τον αμέσως μετά και σε μία απόπειρα αυτοκτονίας. Αλλά για τι κάνει λόγο τελικά η Μεταμόρφωση ; .... Πρόκειται δηλαδή για έναν άνθρωπο ως αποτέλεσμα κοινωνικής, οικονομικής και προσωπικής καταπίεσης, όπου θάβοντας βαθιά τις, όπως τις χαρακτήρισε ο Κάφκα στο ημερολόγιο του, ευτυχείς στιγμές μιας ονειροπόλ

Παρασυρθείτε απο τους τις μαγικές μελωδίες που ξεπηδούν απο τα θρυλικά δάχτυλα του Django Reinhardt. Ένας βιρτουόζος κιθαρίστας που μετέτρεψε τις αδυναμίες του σε καινοτομία στο είδος της τζάζ. Μεγαλωμένος σε καταυλισμούς ρομά, έμαθε απο μικρός τι θα πεί περιθώριο και φτώχεια έχοντας όμως ως το πιο ισχυρό όπλο στο πλάι του, τη μουσική.  Έτσι πορεύτηκε σε έναν διχασμένο κόσμο που δεν μπορούσε να αφήσει πίσω τις τάσεις του για διαχωρισμό και δεν μπορούσε να μείνει μόνο στο ταλέντο του ως μουσικός. Η ιστορία βρίσκει τον καλλιτέχνη στο παρίσι, στις απαρχές του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου όπου τοποθετείται και ο ίδιος σε ένα δίλημμα. Να παραμείνει ένας αμερόληπτος μουσικός των Ναζί ή να παραμερίσει για λίγο την ταυτότητα του ως μουσικός και να παλέψει για την ελευθερία του; Κουβαλόντας πολλαπλές ιδιότητες που τον καθιστούν στόχαστρο για τον αμείλικτο κατακτητή, ο Django θα βρεθεί ανάμεσα σε αλλιώτικους κόσμους και θα αναγκαστεί να ορίσει τον καλλιτεχνικό του εαυτό απο την αρχή.

Με τόσο χρόνο μες στο σπίτι, ήρθε ο καιρός να ξεσκονίσουμε αυτές τις Watchlist που όλο μακραίνουν και δε λένε να τελειώσουν. Αυτές είναι οι καραντινάτες ταινίες , οι ταινίες που μου κρατάνε συντροφιά στην απομονώση. Και ξεκινάμε με την πρώτη ταινία του τουρκογερμανού σκηνοθέτη Φάτιχ Άκιν, με μία άκρως ποικιλόμορφη ταινιοθήκη που χαρακτηρίζεται απο μία πολυπολιτισμικότητα και καταπιάνεται με απόλυτα διαφορετικές θεματικές.  Η κάθε ταινία του Φάτιχ Άκιν αποτελεί μία ευχαριστή έκπληξη για τον θεατή, αφού δεν γνωρίζει ποτέ ακριβώς σε τι κόσμους θα τον ξεναγήσει ο σκηνοθέτης. Το " Βερολίνο, αντίο " είναι μία τρυφερή coming-of-age ταινία που ακολουθεί δύο ιδιαίτερα και περιθωριοποιημένα παιδιά, για να ξεκινησούν για το παρθενικό τους ταξίδι μακριά απο όλα αυτά που τους πληγώνουν. Το ατέλειωτο αυτό ταξίδι, γεμάτο εμπόδια θα γίνει μία σειρά διδαγμάτων για τους εαυτούς τους και την θέση τους μες στον κόσμο που ζούνε. Μία τρυφερή περιπέτεια δύο παιδιών, που σπεύδουν να

Η ταινία αυτή, όπως άλλωστε όλες οι ταινίες του Charlie Chaplin έχουν χαράξει την πορεία του κινηματογράφου και συνεχίζουν να στέκουν αγέρωχες στο πέρασμα του χρόνου. Ο κύριος Verdoux είναι ένας απατεώνας και δολοφόνος που έχει ως λεία Κυρίες της αστικής τάξης, που τις παντρεύετει και μετά..τις δολοφονεί.  Ένας τυπικός αντι-ήρωας με την πρώτη ματιά που πατάει επι πτωμάτων (κυριολεκτικά) για να πάρει αυτό που θέλει. Όμως η ιστορία αυτή, εκτελλίσεται στα μέσα της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης του 1929 που άφησε χιλιάδες ανθρώπους άνεργους και απένταρους. Ένας απο αυτούς, ήταν και ο Κύριος Βερντού, που ο πόλεμος και η κρίση, τον άφησαν ανέλπιδο και τον ώθησαν στο να εφαρμόσει αυτό το ευρηματικό και πανούργο σχέδιο.  Χάρη στην ακριβή και αλάνθαστη προβλεπτικότητα του, κατορθώνει να ξεφεύγει απο τις αρχές και να κατευνάσει τις υποψίες των γύρω του. Με στοιχεία απο slapstick comedy αλλά και μία έντονη θεατρικότητα και μία λογοτεχνική χροιά η ιστορία αυτή αποτελεί μία τραγικωμωδ