"Park" (2016)
Διχώς καμία αναστολή και αμφιβολία η σκηνοθέτις Σοφία Εξάρχου αποφασίζει να συνθέσει ένα πορτρέτο μίας χώρας που λικνίζεται πάνω απο τα οικονομικά και κοινωνικά σιντρίμμια της.
Μία παρέα παιδιών ζεί και ανασαίνει τον εγκαταλελειμμένο και βρώμικο αέρα του ολυμπιακού χωριού, δέκα χρόνια μετά τον θρίαμβο των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004.
Οι μέρες περνάνε δύσκολα και η ελπίδα αργεί να φανεί, αναμέσα στα σιντρίμμια των εγκαταστάσεων η προσπάθεια για μία καλύτερη ζωή φαντάζει σχεδόν ανέλπιδη. Έτσι, η κάθε μέρα μετατρέπεται σε ένα αγώνα επιβίωσης, όπου η φαινομενική ομαδικότητα και φιλία των παιδιών μπορεί πολύ γρήγορα να στραφεί σε μία μάχη όπου ο πιο αδύναμος βγαίνει και χαμένος.
Τα πλάνα και οι σκηνές εναλλάσονται ανήσυχα και κουνημένα, ακολουθώντας την εύθραυστη και φοβισμένη ψυχοσύνθεση των παιδιών.
Η ιστορία αυτή (βγαλμένη απο την σκληρή πραγματικότητα), είναι ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους που ξεχάστηκαν και περιθωριοποιήθηκαν απο την ίδια τους την χώρα, που φάσκει και αντιφάσκει και που ξέρει πολύ καλά πως να κρύψει τα αμαρτήματα και τα σφάλματα της, χωρίς να προσπαθεί να τα αλλάξει ποτέ. Είναι μία υπενθύμιση, για μία ολάκερη κοινωνική τάξη που παλεύει ασταμάτητα κάθε μέρα για τις βασικές τις αναγκές που θα έπρεπε να τις παρέχει το ίδιο το κράτος.
Η θύμιση της λαμπρότητας των Ολυμπιακών Αγώνων αφήνει πλέον μία πικρή γεύση και φαντάζει γελοία αν αναλογίστει κανείς το μέλλον που θα περίμενε αυτήν την χώρα.
Εδώ, ο κινηματογράφος αναλαμβάνει και πάλι την ευθύνη που κουβαλάει, να λειτουργεί ως αφύπνιση και αναθύμηση για τις αναχρονιστικές ιδέες του παρελθόντος που κουβαλάμε ακόμη μέσα μας, το απο τις ίδιες ιδέες ανακυκλωμένο παρόν που δεν λέει να αλλάξει και ένα μέλλον που στέκεται μπροστά σαν μία τίγρη έτοιμη να κατασπαράξει ο,τι συναντήσει στο διάβα της.
Όλα τα υπόλοιπα, τα αφήνω πάνω σας...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου