motif

Η νεα ταινία του  Iñárritu  είναι ενα οδοιπορικό ψυχής, μια επιστροφή στις ρίζες του και στις αναμνήσεις που κουβαλά παντοτε μαζί του που διαμόρφωσαν τον ίδιο και κατ'επέκταση το έργο του.  Μία ταραχώδης διαδρομή με πολιτικές διαθέσεις και έντονη αυτοαναφορικότητα. Η ταινία αφορά τον δημοσιογράφο και κινηματογραφιστή Silverio που ακροβατεί ανάμεσα σε δυο κόσμους, δύο ταυτότητες, δύο ζωές. Με αφορμή ενα φημισμένο βραβείο δημοσιογραφίας που του απονέμεται,   ξεκινάει ενα ταξίδι αναζήτησης και ανασκόπησης της ζωής του και της ταυτότητας του.  Μέσα απο πλάνα που μοιάζουν μεγαλύτερα απο την ζωή, που αψηφάνε κάθε είδους αφηγηματική δομή η ιστορία μοιάζει περισσότερο σαν ενας ισθμός που μπορεί να ενώνει φαινομενικά δυο χώρες αλλα χωρίζει την απέραντη θάλασσα της ηθικής και της κουλτούρας τους.  Μπορεί κανείς να διακρίνει (αυτοβιογραφικά) τι μάχες δίνει ο σκηνοθέτης στην ζωή του με αυτη την ταινία.  Η επιστροφή στα πάτρια κουβαλάει πάντα ψήγματα ενοχών και μεταμέλειας για την χώρα που δεν

Ισως είναι η πρώτη φορα που ενθουσιάζομαι τοσο με ενα remake ενος κλασσικου παραμυθιού. Και ενω για χρόνια διατηρούσε το μονοπώλιο των κινηματογραφικών μεταφορών η Disney ήταν μια πνοή φρέσκου αερά η εκδοχη του πολυταλάντου Del Toro. Μεσα απο κλασσικά παραμύθια, που στηρίζονται σε μία αρχαία αφηγηματική δομή μπορείς πιο εύκολα να διακρίνεις την αισθητική ενος σκηνοθέτη χωρίς να αποσπάει ιδιαίτερα το σενάριο.  Ο Del Toro φαίνεται οτι σέβεται πολυ τα παραμύθια, σε τέτοιο βαθμό που δεν θέλει να τα κάνει να φαίνονται σαν παραμύθια. Η φαντασία του είναι πλεον μια επέκταση του εαυτού και της κοσμοθεωρίας του και αρνείται να στήσει κάτι που μοιάζει απλως ωραιοποιημένο και προσιτό σε όλους. Θέλει να ξεσκεπάσει την αλληγορική τους φύση, να τους δώσει μία θέση στην πραγματικότητα.  Η μορφη του Pinocchio, με τις ατέλειες του ξύλου και τα κάπως άτσαλα τοποθετημένα καρφιά δίνει μια αίσθηση ρεαλισμού. Ο Geppetto δεν αποτελεί μία αφελής, καλοσυνάτη φιγούρα του χωριού αλλα είναι ενας απλος άνθρωπος με

Το έτος 2000 η Αυστρία πήγε στις κάλπες. Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν κάτι που θα ξύπναγε καταπιεσμένες μνήμες απο το σκοτεινό παρελθόν της χώρας μόλις 60 χρόνια μετα. Το ακροδεξιο κόμμα (FPÖ) είχε βγεί δεύτερο στις εκλογές. Και πλέον αποτελούσε μέρος της επίσημης κυβέρνησης. Εκείνη την χρονιά ο σκηνοθέτης Christoph Schlingensief αποφάσισε να δημιουργήσει μια εγκατάσταση στο κέντρο της Βιέννης το οποίο αποτελούσε ενα Καλλιτεχνικό και Κινηματογραφικό Εργο στα πλαίσια του Φεστιβάλ της Πόλης.        Την ιδια περίπου περίοδο, ξεκίνησε να εμφανίζεται το ριζοσπαστικό για τοτε reality show "Big Brother" που σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Η εγκατάσταση λοιπόν είχε ως εξής: στήθηκαν containers στο κέντρο της πόλης τα όποια λειτουργούσαν ως χώροι διαμονής για τους υποψήφιους που θα διέμεναν εκει για 7 μέρες.    Οι υποψήφοι ηταν πραγματικοί πρόσφυγες με εκρεμείς αιτήσεις ασύλου που θα μπορούσαν να ψηφιστούν απο τον λαο για να αποχωρίσουν απο το container.  Η ψηφοφορία θα γίνοταν μέσω μιας

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος είχε γράψει κάποτε για ένα πράσινο κήπο που εκτείνεται και χάνεται μεσα στην άβυσσο των ματιών. Εναν τέτοιο κήπο έφτιαξε και η Αγγελικη Αντωνιού με την νεα της ταινία "Πράσινη Θάλασσα".     Μερικές περίεργες συγκυρίες οδηγούν μία χαμένη γυναίκα στην ταβέρνα της Ρούλας που ψάχνει για μαγείρισσα. Αμέσως πιάνει δουλειά και αναλαμβάνει να ταίσει τους εργάτες που επισκέπτονται το μέρος κάθε μέρα. Η Αννα έχει χάσει τον δρόμο της και την ταυτότητα της, δεν θυμάται ακριβώς ποια είναι. Θυμάται ομως πως να μαγειρέψει. Και έτσι, χάνεται μέσα στις καθημερινές μαγειρικές της και ταξιδεύει τους θαμώνες του μαγαζιού σε ενα γαστρονομικό ταξίδι της παιδικής τους ηλικίας. Μονάχα εκείνη εξακολουθεί να μην θυμάται τίποτα, μέχρι που μια μέρα η ζωή θα της δείξει τον δρόμο για το σπίτι της.    Μία ιστορία για την αμφίδρομη μνήμη που μπορεί να γίνει σωσίβιο και ναυάγιο μαζί. Μέσα απο μία παλέτα του πράσινου ξεδιπλώνεται μια ιστορία για την μοναξιά που σπεύδει να σπάσει τα δεσμά

   Σαν ενα απαλό αεράκι σε μία ανοιξιάτικη ημέρα, με ενα ανοιχτό παράθυρο και μία γνωστή μελωδία στο πιάνο μοιάζει αυτη η ταινία. Μία υπενθύμιση της απαρχής των πάντων, απο που ήρθαμε και πως καταλήξαμε μέχρι εδω.  Πόσο και προς τα που θα τραβήξει ακομη αυτο το ταξίδι που λέμε ζωή;      Τέτοια ερωτήματα μοιάζει να προκύπτουν στους πρωταγωνιστές και στους θεατές της ιστορίας αυτής. Ενας ραδιοφωνικός παραγωγός αναλαμβάνει να προσέξει τον ανηψιό του οσο η μητερά του προσπαθεί να βάλει σε τάξη την ζωή του άντρα της. Ο καιρός περνάει και θείος με ανηψιό δημιουργούν μία σφιχτά δεμένη σχέση, μαθαίνοντας τον άλλον και τον εαυτό τους μέσα απο αυτη την πρωτόγνωρη συμβίωση.    Με φόντο διαφορετικές πόλεις των ΗΠΑ και με την έλλειψη του χρώματος, δημιουργείται ενα απόκοσμο τοπίο που βάζει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και δεν παρασέρνεται απο αερολογίες και θεαματικά τεχνάσματα.  Κρατάει μόνο το ψαχνό, την ουσία των πραγμάτων, αυτο που αιωρείται στον αερά και ζεί ενδιάμεσα στις λέξεις και τα βλέμματα.

 Ενα ταξίδι δυο φίλων, με κίνητρο την νοσταλγία θα τους φέρει αντιμέτωπους με τις δύσκολες αλήθειες της ενηλικίωσης.   Πρόκειται για την μυστηριώδη εξαφάνιση μιας πορνοστάρ που εκανε καριέρα στην δεκαετία του 90' και απο τότε δεν την έχει ξαναδεί κανείς. Η αδιάφορη ζωή των δύο φίλων θα αποκτήσει ξαφνικά νόημα μετα την απόφαση τους να αναζητήσουν τα ίχνη της χαμένης Λωρα.    Ενα οδοιπορικό, με σημείο αναφοράς εναν παλιακό χάρτη που έχει σημειωμένα τα σημείο απο οπου πέρασε η διάσημη Λώρα.  Εκεί, ξεκινάει ενα σουρεαλιστικό κυνήγι θησαυρού που οσο εξελλίσεται μοιάζει ο θησαυρός να μετατρέπεται σε κάτι άυλο και αφηρημένο που κάνει το τέλος του κυνηγιού να μοιάζει ολο και πιο μακρινό.      Ενα κολάζ σκηνών που λειτουργούν ως κεφάλαια, αποκτούν τον δικό τους χαρακτήρα και εναλλάσουν το είδος της ταινίας συχνά.  Η ιδιαίτερη φαντασία και προσέγγιση του σκηνοθέτη και ο ενθουσιασμός του να συμπεριλάβει ολα αυτα τα διαφορετικά είδη οδηγούν σε μία ελαφριά συγχύση και μία έλλειψη ταυτότητας και