motif

Κρατώντας τον πήχη ψηλά, οι ταινίες του νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη Joon-Hoo Bong ταυτίζονται με την έννοια του αριστουργήματος. Εμφανέστατα και η σημερινή ταινία οχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά έχει καταφέρει να δώσει την δική της έννοια στον όρο αριστούργημα.  Μία ιστορία που γεννιέται και προκύπτει μέσα απο τις αναπόφευκτες ταξικές διακρίσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται ένα ανήλεω σύστημα. Σαν παράσιτα ενος οργανισμού, αποκτούν την ικανότητα να τρέφονται και να επιβιώνουν απο άλλους πιο ισχυρούς και ζωντανούς οργανισμούς. Μια ισορροπημένη σύνθεση όλων των κινηματογραφικών γλωσσών, όπου το κάθετι υπάρχει για να ενεργοποιήσει και να παρακινήσει την εξέλιξη της αφήγησης.  Όλοι οι χαρακτήρες υπηρετούν έναν σκόπο ο οποίος θέλει και να αγιάσει τα μέσα.  Τα εμπόδια και οι ανατροπές που προκύπτουν μέχρι και το τέλος της ταινίας, υπενθυμίζουν τον ρόλο που ο καθένας άθελα του έχει αναλάβει και το τίμημα που τώρα αναγκάζονται να πληρώσουν. Ενώ η διάρθωρση του κοινωνικοπολιτικού

Κατέφτασε και στους κινηματογράφους η νέα ρομαντική κομεντί του Woody Allen για να σπείρει μία γενικευμένη  αποδοκιμαστική ατμόσφαιρα και μία αναπόφευκτη σύγκρουση απόψεων. Για άλλη μία φορά, η Νεα Υόρκη κατέχει τον ρόλο του πρωταγωνιστή και μαγεύει με έναν ποιητικό ρεαλισμό που αναδύει η ίδια η πόλη τόσο ανεπιτήδητευτα και αβίαστα. Οι χαρακτήρες γίνονται έρμαια της πόλης, χάνονται μέσα σε αυτήν για να βγούν ξανά αλλιώτικοι και ανανεωμένοι και να καταλάβουν ποιός είναι ο δικός του στόχος ζωής. Η ταινία μένει πιστή σε μία απλοποιημένη πλοκή και ιστορία που φαίνεται να λειτουργεί ως φορέας για να αναδειχθούν τα γνωστά θέματα που οφείλουν να αναφερθούν σε κάθε ταινία του Woody Allen. Οι μονοδιάστατοι χαρακτήρες δεν καταφέρνουν να μεταδώσουν την κατάλληλη πειστικότητα στον θεατή ενω η απαραίτητη δόση νευροτικότητας που επιβάλλεται να εκφραστεί καταντάει κουραστική και αφύσικη. Ειναί απολύτως φυσικό και κατανοητό το έργο ενός καλλιτέχνη να δέχεται αυξομειώσεις στις επιδόσεις και στη