motif

Ο Wim Wenders επιστρέφει με μια ωδή στην ποίηση της καθημερινότητας. Στην σημερινή εποχή που ολα συμβαίνουν τώρα και κατευθείαν και ταυτόχρονα η μόνη λύση είναι να κάνεις μερικά βήματα πίσω. Για να μπορέσεις να κοιτάξεις και να θαυμάσεις την εικόνα της ζωής που έπλασες μόνος σου.      Ενας μεσήλικας ζεί στο Τόκυο και εργάζεται ως καθαριστής στις δημόσιες τουαλέτες της πόλης. Η κάθε μέρα του είναι προκαθορισμένη, προκατασκευασμένη σαν ενα ρυάκι που κάνει συνεχώς την ίδια διαδρομή. Όμως, δεν βιάζεται να περάσει η μέρα του, ουτε ανησυχεί για πολλα ούτε δυσανασχετεί με την μονοτονία της ζωής του. Απεναντίας, δεν αφήνει στιγμή να του ξεφύγει που να μην αποφασίσει συνειδητά να είναι εκεί. Κάθε στιγμή κατέχει ολο του το είναι και εκείνος αφήνεται στην δύναμη του παρόντος.     Μία υπενθύμιση για την απλότητα των πραγμάτων και την δύναμη της ικανότητας να μένουμε στο παρόν. Στο φευγαλέο παρόν που ξεγλιστρά μέσα απο τα χέρια μας και το μόνο που ζητα είναι να το προσέξουμε.  Σκηνοθεσία. .........

  Η ταινία "Das Lehrerzimmer" (Στο γραφείο των καθηγητών) εισχωρεί σε ενα μέσο γερμανικό Γυμνάσιο και ζυγίζει τις ιεραρχικές σχέσεις που επικρατούν.  Το σχολικό περιβάλλον αρχίζει να αναταράσσεται όταν ακούγονται φήμες περί κλοπής, στο στόχαστρο θα βρεθούν οι μαθητές και ακόμη περισσότερο τα παιδιά των μεταναστών.     Η, επίσης με μεταναστευτικό υπόβαθρο νεοαφιχθείσα δασκάλα Carla, θα σπεύσει να προστατεύσει τα παιδιά και αποφασίζει να λάβει μόνη της δράση για να διαλευκάνει την υπόθεση.  Έτσι, με μια στημένη παγίδα ανακαλύπτει την ενοχή της συνάδελφου της και αποφασίζει να την καταγγείλει. Τ α στοιχεία της κατηγορίας όμως δεν είναι αδιάσειτα και η νεαρή δασκάλα μπλέκεται σε εναν κυκεώνα μιας στυγνής νομικής "δικαιοσύνης" που θα επηρεάσει τις ζωές πολλών συναδέλφων και το σχολείο γενικότερα.    Το περιστατικό ξεφεύγει απο τα στενά όρια του γραφείου των καθηγητών και διαταρράσει τις σχέσεις των μαθητών που επαναστατούν απέναντι στην δασκάλα.  Η υποκειμενική στάση της

Ο Ken Loach επιστρέφει με την νέα του ταινία "The Old Oak" πιο ανθρώπινος και τρυφερός απο ποτέ. Αυτη τη φορά φέρνει στο προσκήνιο τον ρατσισμό και την ξενοφοβία που καλπάζουν στην σημερινή εποχή δημιουργώντας μια ιστορία για την ζωή και την αναγέννηση μιας υποβαθμισμένης πάμπ στην επαρχία της Αγγλίας.     Το status quo ενος επαρχιακού αγγλικού χωριού έρχεται να διαταράξει μια ομάδα σύριων προσφύγων που μεταφέρθηκαν για να φιλοξενηθούν εκεί.  Οι ντόπιοι τους σπρώχνουν στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής και επιχειρούν να τους απομακρύνουν πιο συστηματικά. Σήμα κατατεθέν της πάμπ είναι οι απογευματινές καθημερινές μαζώξεις των ντόπιων που θα αρχίσουν να χάνουν την αθωότητα τους και να μεταβάλλονται σε ρητορική του μίσους για τους νεοαφιχθέντες πρόσφυγες.    Ο ιδιοκτήτης της πάμπ μοιάζει να είναι ο μόνος που αντιστέκεται σθεναρά σε αυτο το τυφλό μίσος και χαράζει τον δρόμο για την δημιουργία μιας συλλογικότητας.  Μέσα απο καθημερινά ανθρώπινα πράγματα, οπως το φαγητό επισημαίνοντ

Είναι πολυ δύσκολο να πιστέψουμε οτι αυτη η ταινία ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο της σκηνοθέτιδας στον κινημάτογραφο αφου πρόκειται για ενα έργο τόσο μεστό και ώριμο που μοιάζει να έχει προκύψει απο μια πολυτετή πείρα της Celine Song.     Η ταινία με τον ελληνικό τίτλο "Περασμένες Ζωές" (Past Lives) είναι μια ιστορία για τα μονοπάτια της ζωής των ανθρώπων που κάποιες φορές τέμνονται για λίγο ή και πολύ.     Δύο παιδικοί φίλοι αναγκάζονται να διακόψουν απότομα την φιλία τους, όταν η μητέρα του κοριτσιού αποφασίζει να μεταναστεύσει στης ΗΠΑ.  Τα χρόνια περνούν και οι δύο φίλοι χάνονται αλλα η αγάπη τους μένει ακέραιη και η μοίρα, το λεγόμενο In - Yun θα τους φέρει ξανα κοντά...Αλλα μοναχά για λίγο.  Διότι οι δεσμοί των ανθρώπων δεν μπορούν πάντα να ξεπεράσουν τις συγκυρίες και τον συγχρονισμό της ζωής.    Κάθε στιγμή και μία απόφαση, κάθε απόφαση και ενας αποκλεισμός διαφορετικών ζωών. Είναι δύσκολο να τραβάς μπροστά διχώς να στρέφεις το κεφάλι δεξια και αριστέρα αναρωτώμενος

Μπορώ να πω πλέον με μια σχετική σιγουριά οτι ο Panahi καταφέρνει να τρυπώνει εντελώς αβίαστα και αληθινά μες την ψυχή μου. Είναι ενας σκηνοθέτης που μπαίνει με φόρα μεσα στον αγώνα της ζωής και δεν παύει ουτε στιγμή να παλεύει για μια κοινωνία πιο ίση και πιο ελεύθερη για όλους. Επιστρέφει πάντοτε στον τόπο που τον πλήγωσε, τον απέρριψε και εν τέλει τον φυλάκισε, για να δημιουργήσει έργα βγαλμένα μέσα απο την αλήθεια και την σκληρή πραγματικότητα. Για να μπορέσει και ο ίδιος να βρεί την άκρη του νήματος και να ρίξει λίγο φώς στον απέραντο σκοταδισμό που επιβάλλει το ιρανικό καθεστώς.    Η νεα του ταινία "No Bears" μπορεί άνετα να θεωρηθεί απο τις καλύτερες αν όχι η καλύτερη του. Γιατί αποφάσισε να δείξει τον άτερμονο πόλεμο που δέχεται ολα αυτα τα χρόνια απο την ίδια του την χώρα μέσα απο μια δραματοποιημένη εκδοχή της πραγματικότητας.    Τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας γίνονται πολυ ρευστά και αλληλοεπιδρούν συνεχώς. Σε μία κοινωνία που παλεύει αδιάκοπα για τ

Ας πω και εγω την γνώμη μου για αυτο το κουκλοφαινόμενο, για να προστεθεί στον ωκεανό γνωμών που κολυμπάμε κάθε μέρα μέσα.  Ειναι φανερό πλέον οτι εχουμε μπεί σε μία νεα εποχή του κινηματογράφου.  Ενας κινηματογράφος που είναι πλέον στενά συνυφασμένος με το Μαρκέτινγκ, ενα Μαρκέτινγκ που επίσης γράφεται, σκηνοθετείται και σίγουρα θα μπορούσε να πάρει και Οσκαρ.  Ετσι λοιπόν η νεα ταινία της Greta Gerwig, δεν άρκεστηκε στον όρο ταινία αλλα μετατράπηκε σε ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ. Ενα τεράστιο ροζ κύμα που σκέπασε τα πάντα και παρέσυρε τους πάντες σε μία καταναλωτική φρενίτιδα.  Μεσα σε όλα αυτα βέβαια στην ταινία θίχτηκαν και τα διαχρονικά ζητήματα των φύλων, η πατριαρχία, η ανάγκη για αναγνώριση και μας έκανε να αναλογιστούμε σε τι κόσμο μεγαλώσαμε, μεγαλώνουμε.  Η "εποχή της αθωότητας" ιδιαίτερα για τους millennials, ισως να μην ηταν τοσο αθώα τελικά.  Οι προβληματικές και απαρχαιωμένες αντιλήψεις υιοθετήθηκαν δίχως δεύτερη σκέψη και τώρα βρεθήκαμε σε ένα μεταίχμιο αποκαθήλωσης, σε ενα στα