motif

Η νεα ταινία του  Iñárritu  είναι ενα οδοιπορικό ψυχής, μια επιστροφή στις ρίζες του και στις αναμνήσεις που κουβαλά παντοτε μαζί του που διαμόρφωσαν τον ίδιο και κατ'επέκταση το έργο του.  Μία ταραχώδης διαδρομή με πολιτικές διαθέσεις και έντονη αυτοαναφορικότητα. Η ταινία αφορά τον δημοσιογράφο και κινηματογραφιστή Silverio που ακροβατεί ανάμεσα σε δυο κόσμους, δύο ταυτότητες, δύο ζωές. Με αφορμή ενα φημισμένο βραβείο δημοσιογραφίας που του απονέμεται,   ξεκινάει ενα ταξίδι αναζήτησης και ανασκόπησης της ζωής του και της ταυτότητας του.  Μέσα απο πλάνα που μοιάζουν μεγαλύτερα απο την ζωή, που αψηφάνε κάθε είδους αφηγηματική δομή η ιστορία μοιάζει περισσότερο σαν ενας ισθμός που μπορεί να ενώνει φαινομενικά δυο χώρες αλλα χωρίζει την απέραντη θάλασσα της ηθικής και της κουλτούρας τους.  Μπορεί κανείς να διακρίνει (αυτοβιογραφικά) τι μάχες δίνει ο σκηνοθέτης στην ζωή του με αυτη την ταινία.  Η επιστροφή στα πάτρια κουβαλάει πάντα ψήγματα ενοχών και μεταμέλειας για την χώρα που δεν

Ισως είναι η πρώτη φορα που ενθουσιάζομαι τοσο με ενα remake ενος κλασσικου παραμυθιού. Και ενω για χρόνια διατηρούσε το μονοπώλιο των κινηματογραφικών μεταφορών η Disney ήταν μια πνοή φρέσκου αερά η εκδοχη του πολυταλάντου Del Toro. Μεσα απο κλασσικά παραμύθια, που στηρίζονται σε μία αρχαία αφηγηματική δομή μπορείς πιο εύκολα να διακρίνεις την αισθητική ενος σκηνοθέτη χωρίς να αποσπάει ιδιαίτερα το σενάριο.  Ο Del Toro φαίνεται οτι σέβεται πολυ τα παραμύθια, σε τέτοιο βαθμό που δεν θέλει να τα κάνει να φαίνονται σαν παραμύθια. Η φαντασία του είναι πλεον μια επέκταση του εαυτού και της κοσμοθεωρίας του και αρνείται να στήσει κάτι που μοιάζει απλως ωραιοποιημένο και προσιτό σε όλους. Θέλει να ξεσκεπάσει την αλληγορική τους φύση, να τους δώσει μία θέση στην πραγματικότητα.  Η μορφη του Pinocchio, με τις ατέλειες του ξύλου και τα κάπως άτσαλα τοποθετημένα καρφιά δίνει μια αίσθηση ρεαλισμού. Ο Geppetto δεν αποτελεί μία αφελής, καλοσυνάτη φιγούρα του χωριού αλλα είναι ενας απλος άνθρωπος με