motif

Πόσο αναπάντεχα όμορφες είναι αυτές οι καθημερινές στιγμές που μπορούν να σε κάνουν να θυμηθείς ταινίες που σου έχουν χαράξει την καρδιά και το μυαλό. Όλοι μας έχουμε φαντασιωθεί κάποια στιγμή μία βελτιωμένη και ανέμελη παράλληλη ζωή όπου όλοι μας καταλαβαίνουν και τίποτα ποτέ δεν πηγαίνει στραβά.  Η μικρή Coraline δεν αποτελεί εξαίρεση αυτής της φαντασιώσης.  Αφού, μετά απο μία μετακόμιση στην μουντή και βαρετή εξοχή, τους δύο μόνιμα απασχολημένους γονείς της, η Coraline αρνείται να συνεχίζει να ζεί πλεόν αυτή την ζωή. Ανακαλύπτοντας ενα βράδυ μία μαγική πόρτα, βρίσκεται σε μία παράλληλη πραγματικότητα που έχει εκπληρώσει κάθε της επιθυμία και της προσφέρει την ζωή που εκείνη θέλει να ζήσει. Πίσω απο αυτή την ωραιοποιημένη πρόσοψη κρύβεται ένα σκοτεινό τίμημα που θα κάνει την μικρή Coraline να επαναεκτιμήσει όλα όσα μέχρι τώρα θεωρούσε δεδομένα. Όλα τα υπόλοιπα, τα αφήνω πάνω σας... Τίτλος: "Coraline" Σκηνοθεσία: Henry Selick Πρωταγωνιστούν:  Dakota Fanning, Te

Σχεδόν 50 χρόνια μετά θα μπορούσε κανείς να πεί με απόλυτη σιγουριά, οτι η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί μία πολυσύνθετη ωδή για την ίδια την τέχνη του κινηματογράφου. Ένας σχετικά ξεπεσμένος πλέον σκηνοθέτης, θέτει σε κίνηση την επόμενη μεγάλη ταινία του. Απο τα πρώτα κιόλας βήματα της υλοποίησης της, ο Guido έρχεται αντιμέτωπος με ένα παρελθόν που τον στοιχειώνει, ένα παρόν που θέλει να τον δαμάσει και ένα μέλλον που μοιάζει δυσοίωνο. Παλεύοντας με τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες, γίνεται ο ίδιος θεατής της ίδιας του της ζωής μέσω της νέας του ταινίας.  Μία φασματική αλληγορία που δεν επιτρέπει τον καθαρό διαχωρισμό του ονείρου, με την τέχνη, την ζωή και την φαντασία. Γιατί άλλωστε, πως ακριβώς να τα ξεχωρίσεις;  Όλα τα υπόλοιπα, τα αφήνω πάνω σας... Τίτλος: "8½" Σκηνοθεσία: Federico Fellini Πρωταγωνιστούν:  Marcello Mastroianni, Anouk Aimée, Claudia Cardinale Έτος παραγωγής: 1963 Χώρα παραγωγής: Ιταλία

Σήμερα αποφάσισα να γράψω για κάτι πιο προσωπικό και βιωματικό, κάτι που μπορεί να μην έχει σχέση με τον κινηματογράφο αλλά μέσω της τέχνης μετατρέπει το παρελθόν σε μία παλιά ταινία. Σε κάθε στιγμή παραμονεύει και κινδυνεύει να ξυπνήσει το αδηφάγο τέρας της μνήμης. Αυτό το τέρας που μπορεί σε μερικά δευτερόλεπτα να σε αποστασιοποίησει απο το παρόν και να σε πάρει μαζί του στα βάθη του χρόνου. Οι άνθρωποι που μοιραστήκαμε τις ζωές μας, τις γιορτές μας, το αίμα μας είναι εκείνοι που αποτελούν τον μοναδικό κρίκο του παρελθόντος με το παρόν, είναι η απόδειξη πως το παρελθόν έχει υπάρξει. Και τώρα, οι εναπομείναντες ζωντανοί έχουμε αναλάβει άθελα μας το χρέος της διαιώνισης της οικογένειας αλλά και να κρατήσουμε τους νεκρούς μας, στην επιφάνεια της θύμησης μας, ώστε να μην διαλύθουν μαζί με το χώμα που πάτησαν και έσπειραν. Ακίνητοι σαν κούκλες που στήθηκαν με κάποιο σκοπό, στέκονται κοιτάζοντας στον φακό της κάμερας, μη γνωρίζοντας οτι κάποτε θα αποτελούσαν μόνο μία απόδειξη, μία μ

"Τα παιδιά του παραδείσου" είναι μία ταινία που γυρίστηκε σε μία περίοδο έντονων πολιτικών αναταραχών, όμως κατάφερε στο τέλος να θριαμβεύσει και να την αγαπήσει το κοινό. Η ταινία ξεχειλίζει απο ποιητικό ρεαλισμό, πράγμα αναμενόμενο αφού ο σκηνοθέτης ήταν ένας απο τους ηγέτες του κινηματογραφικού κινημάτος. Η ιστορία καταπιάνεται με την ζωή ενός θεάτρου και τις καθημερινές δυσκολίες που αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν. Μέσα σε αυτές, είναι και ο ανεκπλήρωτος έρωτας δύο αντρών για την ίδια γυναίκα και η ακατάπαυστη προσπάθεια τους για να την κατακτήσουν. Μία τρίωρη ταινία-υπερπαραγωγή, με δεκάδες περίτεχνα σκηνικά, κουστούμια και χιλιάδες κουμπάρσους. Ένας ύμνος, για την απόκοσμη μαγεία της τέχνης και ιδιαίτερα του θεάτρου που είναι τόσο μα τόσο αναγκαία σε εποχές σκοταδισμού και φόβου. Όλα τα υπόλοιπα, τα αφήνω πάνω σας... Τίτλος: "Children of Paradise" (Original Title:"Les Enfants du Paradis) Πρωταγωνιστούν: Arletty, Jean-Louis Barrault, Pierre Brass

Μία ταινία-σταθμός στο χιτσκοκικό σύμπαν που έχει γίνει ένα σημαντικό παράδειγμα για την θεωρία και την ανάλυση του κινημαγράφου ως προς την σκηνοθεσία και την μυθοπλασία που φέρει. Μέσα απο ενα τραυματικό ατύχημα ο αστυνομικός/ντετέκτιβ John "Scottie" ανακαλύπτει οτι πάσχει απο ακροφοβία και αναγκάζεται να αποσυρθεί απο την θέση του. Σε εκείνο το διάστημα ένας φίλος του απο τα παλιά, του ζητάει σαν χάρη να παρακολουθήσει την γυναίκα του λογώ μερικών περίεργων συμβάντων.  Όσο προχωράει η έρευνα το μυστήριο εντύνεται και το κουβάρι με τα μυστικά μπλέκεται... Για να ξεμπλέξει και να διαλυθεί η αχανής ομίχλη της δολοπλοκίας θα χρειαστεί μία λοξοδρόμηση που τελικά θα καταλήξει στο μονοπάτι της αλήθειας. Μία ταινία που τιμάει όλα οσα αντιπροσωπεύει και αγαπά ο κινηματογράφος, φτάνει μέχρι το τέρμα για να αξιοποιήσει τις αμέτρητες ικανότητες και επιλογές που προσφέρει η έβδομη τέχνη. Απο τον δάσκαλο του suspense, τον άνθρωπο που δεν μπορούσε να δεί τον κινηματογραφό μονάχα

Ίσως μία απο τις πιο αντιπροσωπευτικές ταινίες που φανερώνει την φαινομενική λάμψη της κινηματογραφικής βιομηχανίας του Hollywood. 'Ενα τόσο κλασσικό Musical που εμπεριέχει το γνωστό σε όλους τραγούδι "Singin' in the Rain" που κινδυνεύει να γίνει πιο γνωστό και απο την ίδια την ταινία που το προώθησε. Η ταινία αυτή, ανεπανάληπτη στο είδος της, γεμίζει με χρώματα, τραγούδι, άρτειες χορογραφίες και τον κλασσικό χολυγουντιανό έρωτα που παρασύρει τα πάντα στο διάβα του.  Η ιστορία εκτελλίσεται σε μία κρίσιμη στιγμή στην εξελίξη της έβδομης τέχνης, η ανακάλυψη και η μετάβαση στον ήχο. Μέσα απο αποδοκιμασίες και αμφιβολία, η καινούργια ανακάλυψη γίνεται τελικά δεκτή απο τις εταιρίες παραγωγής όμως η τεχνική της εκπλήρωση θα χρειαστεί ακόμα πολύ δρόμο. Μία ιστορία για την βιομηχανία του ονείρου, την δυσκολία της εξέλιξης συνοδευόμενα απο άψογα συγχρονισμένες χορογραφίες και τραγούδι που θα εντυπωσιάσουν και τον πιο δύσπιστο θεατή. Όλα τα υπόλοιπα, τα αφήνω πάνω σας..

Λίγο πριν αρχίσει μία απο τις πιο σκοτεινές εποχές του 20ου αιώνα, ο σκηνοθέτης Fritz Lang γύρισε την πρώτη του ταινία με ήχο. Λες και η ίδια η ιστορία να τον παρέσυρε για να γυρίσει μια ταινία για το εγκλήμα και την δυσνόητη ανθρώπινη φύση. Σε μία πόλη πραγματοποιούνται μια σειρά απο δολοφονίες μικρών κοριτσιών και ο δράστης παραμένει αγνώστου ταυτότητας. Όταν όμως φαίνεται πως οι αρχές αποτυγχανούν στην έρευνα τους, αποφασίζει ο λαός να πάρει το πάνω χέρι και να πιάσει ο ίδιος τον δράστη. Ο αγώνας μεταξύ των αρχών και του λαού δεν σταματάει μέχρι το τέλος, ώσπου τελικά ο πολίτες κατορθώνουν να τον παγιδέυσουν. Υποδυόμενος τον δολοφόνο, ο ηθοποιός Peter Lorre φαίνεται να βάζει σε κίνηση κάθε σπιθαμή του σώματος και της εκφραστικότητας του, δίνοντας έτσι μία απόκοσμη φιγούρα στον χαρακτήρα του. Σε τούτη την κρίσιμη εποχή ταυτότητας και πεσιμισμού για την Γερμανία, που δύο χρόνια μετά θα εξέλεγε για ηγέτη τον Χίτλερ, η ιστορία αυτή μοιάζει με κακό οιωνό. Όλα τα υπόλοιπα, τα αφήν