motif

Είναι πολυ δύσκολο να πιστέψουμε οτι αυτη η ταινία ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο της σκηνοθέτιδας στον κινημάτογραφο αφου πρόκειται για ενα έργο τόσο μεστό και ώριμο που μοιάζει να έχει προκύψει απο μια πολυτετή πείρα της Celine Song.     Η ταινία με τον ελληνικό τίτλο "Περασμένες Ζωές" (Past Lives) είναι μια ιστορία για τα μονοπάτια της ζωής των ανθρώπων που κάποιες φορές τέμνονται για λίγο ή και πολύ.     Δύο παιδικοί φίλοι αναγκάζονται να διακόψουν απότομα την φιλία τους, όταν η μητέρα του κοριτσιού αποφασίζει να μεταναστεύσει στης ΗΠΑ.  Τα χρόνια περνούν και οι δύο φίλοι χάνονται αλλα η αγάπη τους μένει ακέραιη και η μοίρα, το λεγόμενο In - Yun θα τους φέρει ξανα κοντά...Αλλα μοναχά για λίγο.  Διότι οι δεσμοί των ανθρώπων δεν μπορούν πάντα να ξεπεράσουν τις συγκυρίες και τον συγχρονισμό της ζωής.    Κάθε στιγμή και μία απόφαση, κάθε απόφαση και ενας αποκλεισμός διαφορετικών ζωών. Είναι δύσκολο να τραβάς μπροστά διχώς να στρέφεις το κεφάλι δεξια και αριστέρα αναρωτώμενος

Μπορώ να πω πλέον με μια σχετική σιγουριά οτι ο Panahi καταφέρνει να τρυπώνει εντελώς αβίαστα και αληθινά μες την ψυχή μου. Είναι ενας σκηνοθέτης που μπαίνει με φόρα μεσα στον αγώνα της ζωής και δεν παύει ουτε στιγμή να παλεύει για μια κοινωνία πιο ίση και πιο ελεύθερη για όλους. Επιστρέφει πάντοτε στον τόπο που τον πλήγωσε, τον απέρριψε και εν τέλει τον φυλάκισε, για να δημιουργήσει έργα βγαλμένα μέσα απο την αλήθεια και την σκληρή πραγματικότητα. Για να μπορέσει και ο ίδιος να βρεί την άκρη του νήματος και να ρίξει λίγο φώς στον απέραντο σκοταδισμό που επιβάλλει το ιρανικό καθεστώς.    Η νεα του ταινία "No Bears" μπορεί άνετα να θεωρηθεί απο τις καλύτερες αν όχι η καλύτερη του. Γιατί αποφάσισε να δείξει τον άτερμονο πόλεμο που δέχεται ολα αυτα τα χρόνια απο την ίδια του την χώρα μέσα απο μια δραματοποιημένη εκδοχή της πραγματικότητας.    Τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας γίνονται πολυ ρευστά και αλληλοεπιδρούν συνεχώς. Σε μία κοινωνία που παλεύει αδιάκοπα για τ

Ας πω και εγω την γνώμη μου για αυτο το κουκλοφαινόμενο, για να προστεθεί στον ωκεανό γνωμών που κολυμπάμε κάθε μέρα μέσα.  Ειναι φανερό πλέον οτι εχουμε μπεί σε μία νεα εποχή του κινηματογράφου.  Ενας κινηματογράφος που είναι πλέον στενά συνυφασμένος με το Μαρκέτινγκ, ενα Μαρκέτινγκ που επίσης γράφεται, σκηνοθετείται και σίγουρα θα μπορούσε να πάρει και Οσκαρ.  Ετσι λοιπόν η νεα ταινία της Greta Gerwig, δεν άρκεστηκε στον όρο ταινία αλλα μετατράπηκε σε ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ. Ενα τεράστιο ροζ κύμα που σκέπασε τα πάντα και παρέσυρε τους πάντες σε μία καταναλωτική φρενίτιδα.  Μεσα σε όλα αυτα βέβαια στην ταινία θίχτηκαν και τα διαχρονικά ζητήματα των φύλων, η πατριαρχία, η ανάγκη για αναγνώριση και μας έκανε να αναλογιστούμε σε τι κόσμο μεγαλώσαμε, μεγαλώνουμε.  Η "εποχή της αθωότητας" ιδιαίτερα για τους millennials, ισως να μην ηταν τοσο αθώα τελικά.  Οι προβληματικές και απαρχαιωμένες αντιλήψεις υιοθετήθηκαν δίχως δεύτερη σκέψη και τώρα βρεθήκαμε σε ένα μεταίχμιο αποκαθήλωσης, σε ενα στα

Το Ντοκιμαντέρ της Δήμητρας Κουζή τρυπώνει μεσά σε μία αντισυμβατική (για τα ελληνικά δεδομένα) τάξη ενος δημοτικού Σχολείου.  Σε μία κεντρική και κάπως υποβαθμισμένη πλεον γειτονία της Αθήνας βρίσκεται ενα Δημοτικό Σχολείο που συγκεντρώνει πολλές απο τις διαφορετικές κουλτούρες της χώρας.  Εκεί διδάσκει και ο κύριος Φώτης, που απο τα πρώτα λεπτά του ντοκιμαντέρ κερδίζει την συμπάθεια μας με την καλοσυνάτη και ζεστή του παρουσία.  Οι διαφορές πολλές μα οι ομοιότητες πάντα περισσότερες.  Τα παιδιά μαθαίνουν να αποδέχονται, να ακούν, να προβληματίζονται και να εκφέρουν δομημένες απόψεις για θέματα οπως το θέατρο.  Και κάπως έτσι, μια φαινομενικά κοινή τάξη του δημοτικού μαθαίνει να λειτουργεί ως ενας μικρόκοσμος της κοινωνίας.  Μίας κοινωνίας πολυπολιτισμικής που ιδεάτα στηρίζεται στην ισότητα, την αποδοχή, τον σεβασμό και την αγάπη.  Μια θλιβερή υπενθύμιση για την απουσία του κράτους πρόνοιας σε μία χώρα που λειτουργεί ως μία τεράστια αίθουσα αναμονής για τον πραγματικό κόσμο.  Και έτσι

Τα Ντοκιμαντέρ του Σταύρου Ψυλλάκη μοιάζουν σαν προέκταση του εαυτού του.  Είναι διακριτικά, τρυφερά και πάντα με σεβασμό και αγάπη σε ο,τιδηποτε κινηματογραφεί.  Η ΟΦΕΙΛΗ μοιάζει να είναι απο τις πιο προσωπικές δουλειές του μέχρι τωρα, μία ανάγκη να δείξει την ευγνωμοσύνη και την αγάπη του στον καλο του φίλο Αλέκο Ζούκα.  Η γνωριμία τους έλαχε να μετατραπεί σε ενα όμορφο ταξίδι.  Ενα ταξίδι που τους οδήγησε στα βουνά της βόρειας Ελλάδας και στα μικρά καφενεία με καλή παρέα και λίγο τσίπουρο.  Και όμως, ο θάνατος και ο πόνος ξέρουν να τρυπάνε ακομα και εκεί που δεν χωράνε.  Ο Αλέκος Ζούκας βρέθηκε να μάχεται με τον καρκίνο και ρίχνει κάτω ολα τα χαρτιά της ζωής του. Η αναμέτρηση με τον χρόνο ξεκινά. Ο Σταύρος Ψυλλάκης επισημαίνει οτι δεν πρόκειται για μια στεγνή και απρόσωπη βιογραφία του φίλου του. Ο Αλέκος παραλληλίζεται με τα χαρακτηριστικά του λογοτεχνικού ήρωα (αναφορά στον Ζορμπά), εδω αναδύονται μονάχα το μεγαλείο της ψυχής του και οι σκέψεις του.  Ο λογοτεχνικός ήρωας είναι πλη