motif

     Είχα την τύχη να δω πριν μερικές μέρες για πρώτη φορά μία ταινία του ιρανού σκηνοθέτη Jafar Panahi. Ο ιρανικός κινηματογράφος πάντα είχε μία δυνατή επιρροή πάνω μου. Οι ταινίες του λεγόμενου Iranian New Wave που χρονολογούνται απο το 1964, έχουν αποτελέσει μία ιστορική και πολιτική καταγραφή της χώρας, που έχει υποστεί τεράστιες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές.       Ολόκληρη η ταινία εκτελλίσσεται μέσα σε ένα ταξί στο οποίο εναλάσσονται επιβάτες. Ο οδηγός του ταξί είναι και ο σκηνοθέτης της ταινίας, που όμως το ιρανικό κράτος του έχει απαγορεύσει την παραγωγή ταινιών. Έτσι, μεταμφιέζεται στον ρόλο του ταξιτζή και πηγαίνει τους επιβάτες στον προορισμό τους χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση. Ίσως η πληρωμή τους να γίνεται με μία άλλη μορφή. Ο καθένας απο τους επιβάτες εκφράζει και προβάλλει μέσα απο τους δικούς του τρόπους το βαθιά προβληματικό και σκοταδιστικό ιρανικό καθεστώς.        Η ταινία κινείται μέσα στο είδος του Docufiction, δηλαδή μία σύνθεση μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Ποια

 Βλέποντας το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, θυμήθηκα πόσος καιρός έχει περάσει απο τότε που είχα να δω κάτι τόσο ατόφιο και γήινο. Ενα ντοκιμαντέρ που δεν κρίνει, δεν στοχάζεται βαθιά και ανεξήγητα, μονάχα στρέφει το βλέμμα σιωπηλά, ξεδιπλώνοντας απλώς την ομορφιά της ζωής.  Ενα οδοιπορικό ταξίδι ενός μανάβη, ξεκινώντας απο τα Τρίκαλα στα πιο απομακρύσμένα χωριά της Πίνδου μία φορά την εβδομάδα, παρέχοντας έτσι την μοναδική ευκαιρία ανεφοδιασμού στους κατοίκους της. Το φορτηγό διασχίζει πυκνά δάση, επιβλητικά βουνά και μοιάζει σα να χάνεται μέσα στην ατίθαση φύση δίχως γυρισμό. Όμως εκεί, ανάμεσα στις θλιμμένες βουνοπλαγιές ξεπροβάλλουν άνθρωποι που λες και τους δάμασε η φύση. Γραφικές φιγούρες που ταυτίστηκαν με τα βουνά, τα ζώα και την περιουσία τους. Καταφτάνωντας ο μανάβης στα χωριά, με την μουσική υπόκρουση κλαρίνων ζωντανεύει με μεμιάς όλο το χωριό και οι κάτοικοι του ξεπροβάλλουν χορεύοντας απο παντού. Αφού παρκάρει στο γνωστό του σημείο, πλησιάζουν όλοι με χαμογελαστ