motif

Πολλές ειναι οι ταινίες που έχουν καταπιαστεί με τον τρόμο του Ολοκαυτώματος, όμως καμία όμοια σαν την νέα του ταινία του Jonathan Glazer.  Στην αιχμή του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, μία οικογένεια ενος αξιωματικού των Ναζί μένει ακριβώς δίπλα απο το στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Άουσβιτς. Το μόνο που τους χωρίζει είναι ενας ψηλός γκρίζος τοίχος, που διαταράσσει την αισθητική του κήπου που με τόσο κόπο έφτιαξε η Hedwig.   Η οικογένεια γίνεται η ενσάρκωση του "Lebensraum" (ζωτικός χώρος), πληρεί όλες τις προυποθέσεις μιάς "σωστής", άριας οικογένειας. Οσο οι θεατές παρακολουθούν σαν απο κρυφές κάμερες την καθημερινότητα τους στο σπίτι, απο την άλλη πλευρά του τοίχου συνεχίζονται οι εξολοθρεύσεις των εβραίων και οχι μόνο.  Η κάμερα αποστασιοποιημένη απο τα πρόσωπα, δεν δέχεται συναιθηματισμούς, κρατά την ίδια απαθή και άψυχη στάση της οικογένειας απέναντι στις φρικαλεότητες του Αουσβιτς.  Οι λειτουργικές καμινάδες γίνονται αναπόσπαστο μέρος του φόντου, μαζί με τον ήχο

Ο Wim Wenders επιστρέφει με μια ωδή στην ποίηση της καθημερινότητας. Στην σημερινή εποχή που ολα συμβαίνουν τώρα και κατευθείαν και ταυτόχρονα η μόνη λύση είναι να κάνεις μερικά βήματα πίσω. Για να μπορέσεις να κοιτάξεις και να θαυμάσεις την εικόνα της ζωής που έπλασες μόνος σου.      Ενας μεσήλικας ζεί στο Τόκυο και εργάζεται ως καθαριστής στις δημόσιες τουαλέτες της πόλης. Η κάθε μέρα του είναι προκαθορισμένη, προκατασκευασμένη σαν ενα ρυάκι που κάνει συνεχώς την ίδια διαδρομή. Όμως, δεν βιάζεται να περάσει η μέρα του, ουτε ανησυχεί για πολλα ούτε δυσανασχετεί με την μονοτονία της ζωής του. Απεναντίας, δεν αφήνει στιγμή να του ξεφύγει που να μην αποφασίσει συνειδητά να είναι εκεί. Κάθε στιγμή κατέχει ολο του το είναι και εκείνος αφήνεται στην δύναμη του παρόντος.     Μία υπενθύμιση για την απλότητα των πραγμάτων και την δύναμη της ικανότητας να μένουμε στο παρόν. Στο φευγαλέο παρόν που ξεγλιστρά μέσα απο τα χέρια μας και το μόνο που ζητα είναι να το προσέξουμε.  Σκηνοθεσία. .........

  Η ταινία "Das Lehrerzimmer" (Στο γραφείο των καθηγητών) εισχωρεί σε ενα μέσο γερμανικό Γυμνάσιο και ζυγίζει τις ιεραρχικές σχέσεις που επικρατούν.  Το σχολικό περιβάλλον αρχίζει να αναταράσσεται όταν ακούγονται φήμες περί κλοπής, στο στόχαστρο θα βρεθούν οι μαθητές και ακόμη περισσότερο τα παιδιά των μεταναστών.     Η, επίσης με μεταναστευτικό υπόβαθρο νεοαφιχθείσα δασκάλα Carla, θα σπεύσει να προστατεύσει τα παιδιά και αποφασίζει να λάβει μόνη της δράση για να διαλευκάνει την υπόθεση.  Έτσι, με μια στημένη παγίδα ανακαλύπτει την ενοχή της συνάδελφου της και αποφασίζει να την καταγγείλει. Τ α στοιχεία της κατηγορίας όμως δεν είναι αδιάσειτα και η νεαρή δασκάλα μπλέκεται σε εναν κυκεώνα μιας στυγνής νομικής "δικαιοσύνης" που θα επηρεάσει τις ζωές πολλών συναδέλφων και το σχολείο γενικότερα.    Το περιστατικό ξεφεύγει απο τα στενά όρια του γραφείου των καθηγητών και διαταρράσει τις σχέσεις των μαθητών που επαναστατούν απέναντι στην δασκάλα.  Η υποκειμενική στάση της

Ο Ken Loach επιστρέφει με την νέα του ταινία "The Old Oak" πιο ανθρώπινος και τρυφερός απο ποτέ. Αυτη τη φορά φέρνει στο προσκήνιο τον ρατσισμό και την ξενοφοβία που καλπάζουν στην σημερινή εποχή δημιουργώντας μια ιστορία για την ζωή και την αναγέννηση μιας υποβαθμισμένης πάμπ στην επαρχία της Αγγλίας.     Το status quo ενος επαρχιακού αγγλικού χωριού έρχεται να διαταράξει μια ομάδα σύριων προσφύγων που μεταφέρθηκαν για να φιλοξενηθούν εκεί.  Οι ντόπιοι τους σπρώχνουν στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής και επιχειρούν να τους απομακρύνουν πιο συστηματικά. Σήμα κατατεθέν της πάμπ είναι οι απογευματινές καθημερινές μαζώξεις των ντόπιων που θα αρχίσουν να χάνουν την αθωότητα τους και να μεταβάλλονται σε ρητορική του μίσους για τους νεοαφιχθέντες πρόσφυγες.    Ο ιδιοκτήτης της πάμπ μοιάζει να είναι ο μόνος που αντιστέκεται σθεναρά σε αυτο το τυφλό μίσος και χαράζει τον δρόμο για την δημιουργία μιας συλλογικότητας.  Μέσα απο καθημερινά ανθρώπινα πράγματα, οπως το φαγητό επισημαίνοντ