motif

Η νεα ταινία του Paolo Sorrentino, είναι ενα ταξίδι στην Νάπολη του 1980, μέσα απο τα μάτια του ίδιου και πως εκείνος το βίωσε.  Μία απολύτως προσωπική, αυτοβιογραφική ταινία που προσεγγίστηκε με τον ανάλογο τρόπο.    Η ιστορία εκτελλίσεται μεσα απο τα μάτια του νεαρού Fabietto (ο μικρός Paolo Sorrentino) που βιώνει τις συγκρούσεις της οικογενέιας του και αφοσιώνεται ειδωλολατρικά στον θρύλο του ποδοσφαίρου, Diego Maradona.    Ο Sorrentino, σε αυτη την ιστορία της ζωής του, δεν επιδίδεται σε πληθωρικά εκφραστικά πλάνα, αλλα κρατάει ολη αυτη την ένταση για το σενάριο, τις οικογενειάκες σχέσεις και την ψυχοσύνθεση του νεαρου του εαυτού. Γεμάτο με ρομαντικά μελαγχολικα τοπία, σε συνδυασμό με επαρχιωτικά αρχέτυπα που ονειροπολούν το μεγαλείο της ζωής έξω απο τα σύνορα της Νάπολη. Η ζωή όμως ,  επιφυλάσσει πολλα περισσότερα για τον πρωταγωνιστή και μέσα σε μερικά λεπτά θα χρειαστεί να αναθεωρήσει ολόκληρη την ύπαρξη του. Και μέσα απο αυτη την μεταμόρφωση, θα γεννηθεί η αγάπη του για τον κιν

Ο Τζώρτζης Γρηγοράκης σκηνοθετεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του και σαρώνει τα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.  Μία ταινία που μοιάζει λες και έχει ξεπηδήσει απο ενα δυστοπικό παραμύθι και σε παίρνει μαζί της στα πυκνά δάση της βόρειας Ελλάδας.  Ο Νικήτας, ενας ασκητής του σήμερα, συντηρεί και ζεί σε μία φάρμα στην μέση ενος δάσους κοντα σε ενα χωριό. Όμως, τα προβλήματα που προκύπτουν δεν είναι λίγα και βρίσκεται αντιμέτωπος με κερδοσκοπικά αρπακτικά που προσπαθούν να αγοράσουν το κτήμα του. Καπου εκεί, εμφανίζεται ο χαμένος του γιός που μετα τον θάνατο της μητέρας του διεκδικεί το δικό του μερίδιο απο το κτήμα. Η συμβίωση πατέρα-γιού θα είναι βεβιασμένη και αντίξοη, τα τραύματα του παρελθόντος μοιάζει να μην επουλώθηκαν ποτέ και τώρα επανεμφανίζονται σε απροσδόκητες στιγμές.    Ο Αργύρης Παντζάρας, ενσαρκώνει την επαναστατικότητα της νεότητας και το δίκιο που τον πνίγει εξαιτίας του πατέρα του.  Αυτη η ορμή του νεαρού ηθοποιού, έρχεται σε μία τέλεια ισορροπία με

Με την λογοκριμένη αφίσα της ταινίας, τιμούμε σήμερα αλλο ενα αριστούργημα του αγαπημένου μας ισπανού Pedro Almodóvar.  Η μητέρα αποτελεί για άλλη μια φορά το επίκεντρο των ανθρωποκεντρικών ιστοριών του Almodóvar και δίνεται αρκετός χώρος ωστε να ξεδιπλωθεί η κάθε πτυχή της ψυχοσύνθεσης της.   Δυο μητέρες βρίσκονται την ίδια στιγμή σε τοκετό στο ίδιο δωμάτιο νοσοσκομείου στην Μαδρίτη. Εκεί, η απουσία των πατεράδων και ο φόβος της μητρότητας θα τις ενώσει μια για πάντα σε αυτό το απαιτητικό ταξίδι.    Η ιστορία όμως αρχίζει να περιπλέκεται οταν αποκαλύπτεται οτι η Janis (Penelope Cruz)δεν είναι η βιολογική μητέρα της κόρης της.  Οι σχέσεις μπερδεύονται και κορυφώνονται με την αποκάλυψη του μυστικού, ώσπου φτάνει στο τέλος η αναγκαία κάθαρση για όλους.  Στο παρασκήνιο ολων αυτων των συμβάντων, εκτελλίσεται μία ακόμη ιστορία για την πρωταγωνίστρια. Επρόκειτο για την ανασκαφή ενος τάφου, οπου κείτοναι τα θύματα (ανάμεσα τους και ο παππούς της Janis) μίας δικτατορίας που άφησε αναρίθμητες α

Είναι η πρώτη φορά που βλέπω μια ταινία του Radu Jude και ισως απο τις ελάχιστες φορές που ήρθα σε επάφη με την ρουμάνικο κινηματογράφο, παρόλη την συμβολή και την εξαιρετική του φήμη.  Ακουγόντας το σούσουρο που είχε γίνει γύρω απο την ταινία, περιττό να πω οτι είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου οτι θα έβλεπα κάτι διαφορετικό και άλλοκοτο.  Η ταινία είναι χωρισμένη σε κεφάλαια και πρόκειται για μία δασκάλα που κοντεύει να χάσει την δουλειά της λόγω μίας δικής της ερωτικής ταινίας που διέρρευσε στο διαδίκτυο. Τώρα, καλείται να απολογηθεί μποστα στους γονείς των παιδιών σε ένα άτυπο δικαστήριο που έχει στηθεί στο σχολείο για χάρη της.  Όμως, η ιστορία της δασκάλας παρεμβάλλεται απο φωτογραφίες, αρχειακό υλικό, πλάνα που εναλλάσονται και συνδυάζονται με εναν ντανταιστικό τρόπο. Είναι μια ιστορία, που ο σκηνοθέτης σπεύδει να στήσει την χώρα του στον τοίχο και να της ζητήσει να αντικρίσει την αλήθεια της στον καθρέφτη. Είναι ενα μανιφέστο και μια έκρηξη αντίδρασης και οργής για τον παραλογισμ

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος πραγματοποιήθηκε το περιφήμο Φεστιβάλ Δράμας με επιτυχία. Είναι η πρώτη φόρα που έχω καταφέρει να δω τόσες πολλές ταινίες του Φεστιβάλ και να ζήσω ενα κομμάτι του έστω διαδικτυακά. Τα βραβεία πολλά αλλά οι ιστορίες ακόμη περισσότερες και η κάθε μία τόσο διαφορετική που συνθέτουν ενα πολυσύνθετο πορτραίτο νεαρών κινηματογραφιστών που ψάχνουν να βρούν την φωνή τους μέσα στην οχλοβοή του κόσμου. Εγω, επέλεξα να αναφερθώ σε μερικές ταινίες που προσωπικά ξεχώρισα. 1) "Creatures of the Night" Urban Drama , 2021  (Honorary Distinction for the Best Sound) Σε ενα όχι και τοσο μακρινό μέλλον που φαντάζει δυστοπικό, ενα ρόζ κουνέλι με πατίνια τριγυρνάει μέσα σε μία έρημη Αθήνα βοηθώντας παράτυπα τους μη-προνομιούχος. Σε μία πόλη που έχει βυθιστεί σε μία ατέρμονη Insomnia, το πλάσμα αυτό έχει μετατραπεί σε αστικό μύθο.  Όσο οι κάτοικοι πέρνουν τις νύχτες τους μακριά απο την παρηγοριά του ύπνου, ο θρυλός του ροζ κουνελιού παίρνει υπόσταση και μετατρέπεται

Είναι και αυτές οι ταινίες που αναρωτιέσαι πως έτυχε και δεν τις είχες δει ποτέ και τωρα στέκεσαι σιωπηλός προσπαθώντας να βρεις τις λέξεις να εκφράσεις αυτο που είδες. Η ταινία είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας του "Road Movie Trilogy" και προδιαγράφει την πορεία για την δημιουργία της πιο πολυσυζητημένης ταινίας του Wim Wenders "Paris, Texas".    Ενας στερημένος απο ιδεές συγγραφέας δεν είναι σε θέση να γράψει το κείμενο για τις ΗΠΑ που του ανατέθηκε και τριγυρνάει άσκοπα στους δρόμους αποτυπώνοντας τα πάντα με μία Polaroid.  Όμως ολα τα καλα τελειώνουν, μαζί και τα λεφτά του και ο Philip αναγκάζεται να επιστρέψει στην Γερμανία. Εκεί στο πρακτορείο, γνωρίζει μια μάνα με την κόρη της που προσπαθούν επίσης να κλείσουν εισητήρια για την Γερμανία. Λόγω όμως της απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας αναγκάζονται να πετάξουν στην κοντινότερη πόλη, το Αμστερνταμ. Η μάνα θα αφήσει την κόρη της στην επιμέλεια του Philip, και θα παραμείνει στις ΗΠΑ για να ξεκαθαρίσει

Η τελευταία ταινία του Woody Allen ήταν μια γλυκόπικρη γιορτή, ενα μαγευτικό ταξίδι που ξέρεις οτι κάποτε θα τελειώσει και θα σου αφήσει μόνο αναμνήσεις.    Ενα ζευγάρι με έναν σκουριασμένο πλέον γάμο, επισκέπεται το φεστιβάλ κινηματογράφου στο San Sebastian για να αποδεχτεί στο τέλος την αλήθεια που φοβόταν να αντικρίσει τοσο καιρό.  Η αποστάση ανάμεσα τους ολοένα και μεγαλώνει και ο πρωταγωνιστής βιώνει μια ενδοσκόπηση και κάνει μια αναδρομή στην ζωή του και τις επιλογές του.   Η ταινία περιέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία και ο Wallace Shawn κοπιάζει για να ενσαρκώσει με ακριβεία την Persona του Allen, χωρίς πάντα να τα καταφέρνει απόλυτα.   Ο απογοητευμένος σύζυγος, σουλατσάρει σε ολο το San Sebastian ως ενας flaneur δίχως σκοπό και λόγο και χάνεται συνεχώς στις φαντασιώσεις του που του θυμίζουν ποσο έχει αποτύχει ως συγγραφέας και οχι μόνο. Οι φαντασιώσεις αυτές, ενσαρκώνονται με την μορφή κλασσικών ταινιών και λειτουργούν ως ενοχές και φόβοι που ο ίδιος απέφευγε με σθένος.    Ενας φό

Η νέα ταινία του M. Night. Shymalan φέρνει στο επίκεντρο την αιώνια μάχη του ανθρώπου με το χρόνο και μας θυμίζει την βέβαιη έκβαση που θα έχει για όλους.   Μία οικογένεια βρίσκεται σε ενα υπερπολυτελές Resort (που βρήκε online) για τις φαινομενικές διακοπές της. Εκεί, θα τους στείλει το ξενοδοχείο σε μία ερημική παραλία για μια ημερήσια εκδρομή. Μαζί με μερικές άλλες οικογένειες, επιβιβάζονται στο βανάκι που τους οδηγεί μέχρι εκεί. Θα περάσουν πρώτα απο ενα σκοτεινό φαράγγι για να καταλήξουν σε μία απέραντη, άδεια παραλία.  Όμως η εκδρομή δεν θα αργήσει να διαταραχτεί απο μία αλληλουχία ανεξήγητων συμβάντων που θα οδηγήσει τους λουόμενους σε μία κατάσταση συνεχούς αμφισβήτησης της πραγματικότητας.  Ο χρόνος σε αυτη την παραδεισένια παραλία έχει μία διαφορετική υπόσταση, κυλάει και χάνεται σαν τα πελώρια κύματα που παρασέρνουν τα πάντα στο διάβα τους. Και έτσι οι χαρακτήρες γίνονται έρμαια του χρόνου, γερνάνε πριν το καταλάβουνε και βλέπουν την ζωή να τους προσπερνάει.   Μία ιστορία πο

Η νέα συνεργασία της Pixar & Disney είναι ενα φωτεινό και πολύχρωμο ταξίδι στην παραθαλάσσια επαρχία της γειτονικής Ιταλίας.  Μία μικρή πόλη που επιβιώνει κυρίως απο την αλιεία, έχει ως ορκισμένο εχθρό κάτι θαλάσσια τέρατα που ζούν εκεί κοντά στα βάθη του ωκεανού. Σε αυτά τα βάθη, ζεί και o Luca με την οικογένεια του.  Αυτό που ξεχωρίζει αυτα τα τέρατα της θάλασσας, είναι οτι μεταμορφώνονται σε άνθρωπους μόλις βγούν απο το νερό. Έτσι, ξεκινάει το ταξίδι της στεριάς για τον μικρό Luca. Ο οποίος μαγεύεται απο τον πάνω κόσμο, συμφιλιωνέται με τον Alberto που είναι επίσης αγόρι-θαλάσσιο τέρας και μαζί ονειρεύονται να αποκτήσουν μια Vespa.  Η ιστορία θα περιστραφεί γύρω απο την απόδραση του μικρού Luca και εναν ετήσιο διαγωνισμό στην πόλη, που θα φέρει τα αγόρια λίγο πιο κοντά στο πολυπόθητο εθνικό σύμβολο της Ιταλίας, την Vespa.  Μία τρυφερή και ζωηρή ιστορία, διανθισμένη με ενα τόσο έντονο ιταλικό άρωμα που δεν γίνεται να μην σε ταξιδέψει νοερά σε εκείνα τα απόμερα μαγικά μέρη. Μία ισ

Είναι η πρώτη φορά που έκατσα να δω ταινίες απο το φεστιβάλ KinoFest, που φιλοξενεί ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους γερμανικής παραγωγής. Το φεστιβάλ προβάλλεται online απο τις 25 Ιουνίου μέχρι και της 4 Ιουλίου και προσφέρει ενα ποικίλο και άκρως ενδιαφέρον ποιοτικό περιεχόμενο.  Και επειδή εχω μια αδυναμία στις μικρού μήκους, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας, μία ιδεά, εντύπωση, επίγευση που μου άφησαν οι τέσσερις μικρού μήκους που είδα στα πλαίσια του KinoFest.  1.  All cats are grey in the dark / Όλες οι γάτες είναι γκρί στο σκοτάδι, 18' Ενα στιλιζαρισμένο πορτραίτο της ζωής σε μία αναπτυσσόμενη χώρα. Ενας κύριος ζεί μαζί με τις γάτες του και φαίνεται πως όλη του η ζωή περιστρέφεται γύρω απο εκείνες. Έχοντας μονο μία συγκεκριμένο ράτσα γατών, έχει χτίσει όλη του τη ζωή γύρω απο την φροντίδα των γατών του. Τα αιλουροειδή, εκφράζουν μια πραότητα, μια διακριτική κομψότητα, μοιάζουν ανεπηρεάστες απο το περιβάλλον τους και λάμβανουν την περίσση προσοχή και αγάπη ως κάτι αυτονόητο. Ο

Άνοιξαν τα θερινά Σινεμά και ένιωσα πάλι την μαγεία της μεγάλης οθόνης μετά απο έναν χρόνο.  Διαφορετικά συναισθήματα με κατέκλυσαν ταυτόχρονα και προσπαθούσα να ανακαλέσω όλες εκείνες τις στιγμές που κάθισα σε μία καρέκλα μόνη μου σε ένα σινεμά. Η ουρά δεν ήταν πολύ μεγάλη, μερικά νεαρά ζευγάρια και φίλοι περίμεναν υπομονετικά για να προμηθευτούν το εισητήριο τους. Μπροστά μου έκατσε ενα νεαρό ζευγάρι που έπιασε την κουβέντα με φίλους που συνάντησαν εκεί τυχαία. Στην αρχή, ένιωσα εναν εκνευρισμό που δεν ήμουν πλέον στο προστατευμένο περιβάλλον του σπιτιού μου και τώρα έπρεπε να εκτεθώ στις πολυλογίες αγνώστων. Αλλα μετά, ξεκίνησαν να σχολιάζουν την ταινία που θα βλέπαμε. Εκείνη την στιγμή, θυμήθηκα την σπουδαιότητα του κοινού ως ενεργό και στοιχειώδη μέλος στην διαδικασία δημιουργίας μίας κινηματογραφικής ταινίας.  Άφησα πίσω τις αντικοινωνικότητες που έχουν δημιουργηθεί μέσα μου αυτο το διάστημα και αφέθηκα στην υπέροχη βαβούρα που επικρατούσε γύρω μου. Τα φώτα έκλεισαν το πάνι φώτισ

Είναι σχεδόν γελοίο, να προσπαθήσει να περιορίσει κανείς με λέξεις τον αμέτρητο ανθρώπινο πόνο. Και το ντοκιμαντέρ αυτο, δεν είναι παρα μία ενσάρκωση της φρικαλεότητας του πολέμου που μεταμορφώνει την ζωή σε μία επίγεια κόλαση.  Το Χαλέπι της Συρίας μοιάζει με καζάνι που βράζει, πρώτα ξεσπά η επανάσταση που οδηγεί σε μία αδυσώπητη πολιορκία και έναν πόλεμο που μοιάζει να μην έχει τελειωμό. Οι εναπομείναντες, ανάμεσα τους μία δημοσιογράφος και ένα ιατρός, παλεύουν με όλο τους το είναι για την ελευθερία. Μία ελευθερία που δεν έχουν γευτεί ποτε ολοκληρωτικά και διεκδικούν με αστείρευτο ψυχικό σθένος. Κι όμως, η ελευθερία δεν είναι μόνο για αυτούς. Είναι κυρίως για την Σάμα, τη μικρή κορούλα τους που γεννήθηκε ανάμεσα στα συντρίμμια ενος πολέμου. Για να καταφέρει τουλάχιστον εκείνη, να ζήσει σε έναν κόσμο ελεύθερo.  Eνα ντοκιμαντέρ που μας θυμίζει την κρίσιμη σημασία που κατέχει η αμεσότητα της εικόνας.  Μίας εικόνας που ξεκινάει απο ενα κινητό ή μια κάμερα ενος απλού πολίτη και έχει την δ

«Υπάρχει ακόμα ένας κόσμος εκεί έξω», είπε ο Τζίβαν.  «Έξω από αυτό το διαμέρισμα».

Το Tangerines είναι μία ιστορία για την ειρήνη, τον άνθρωπο και τον αδιάκοπο αγώνα του για επιβιώση και μία αξιοπρεπή ζωή.  Βρισκόμαστε στο 1992, όπου η αμπαχαζία στρέφεται στον πόλεμο με την Γεωργία για να διεκδικήσει την ανεξαρτήσια της. Κάπου εκεί, στην επαρχία της Γεωργίας κατοικεί ένας εσθονός αγρότης που αρνείται να επιστρέψει στην πατρίδα του και αποφασίζει να υπομείνει τις συνέπειες του πολέμου.  Σε μία αιματηρή σύγκρουση έξω απο το σπίτι του, βρίσκει δυο τραυματίες και αποφασίζει να τους περιθάλψει. Οι δυο αυτοί όμως στρατιώτες, ανήκουν στα δύο αντίθετα μέτωπα και το σπίτι του γέρου μετατρέπεται σε ένα άτυπο πεδίο σύγκρουσης. Οι μέρες περνάνε και οι διαφορές τους οξύνονται, συνάμα και αναπόφευκτα όμως γνωρίζονται και μεταξύ τους.  Μία ιστορία για την φρικαλεότητα και την ματαιότητα του πολέμου. Αλλά κυρίως, την ανάγκη για μία ταυτότητα, την αίσθηση του ανήκειν. Για έναν "ιερό" σκοπό, όπως η υπεράσπιση της πατρίδας και η κατάκτηση άλλων περιοχών, ο άνθρωπος βρίσκει εν

Τριμάροντας την Κουβέντα - Cut the Chit Chat της Lea Forest Γαλλία 2019, 27' Σε ενα κουρείο κάπου στην Γαλλία μαζεύονται νεαρά αγόρια για να αποκτήσουν νέα, φρέσκα κουρέματα. Εκεί, έστησε και την κάμερα της η σκηνοθέτης και αποφάσισε να εμβαθύνει περισσότερο την γνωστή περί ανέμων και υδάτων συζήτηση του κομμωτηρίου. Στην τρυφερή ηλικία των 12 μέχρι και 18, τα αγόρια απαντάνε άλλοτε με δισταγμό άλλοτε με μία αμηχανία στις ερωτήσεις της σκηνοθέτιδας. Ενα γλυκό και αθώο ντοκιμαντέρ, που σπεύδει να κατανοήσει τις δυσκολίες αυτής της ηλικίας και να μετατρέψει ενα φαινομενικά συνηθισμένο τελετουργικό σε μία εξέφραση συναισθημάτων.  Μαθήματα Χορού  - Dance Lessons της  Camilla Magid Δανία 2019, 22' Η πρωταγωνίστρια μας είναι ενα κορίτσι μόλις 10 ετών, που όμως δεν φαίνεται να ζεί ούτε να φέρεται κοντά στην ηλικία της. Το κορίτσι αυτό ονομάζεται Τίκα και ζεί στην Γεωργία, όπου διδάσκεται και διδάσκει παραδοσιακούς χορούς της χώρας της. Εκείνη διδάσκει σε άτομα με αναπηρία και έχει ανα

     Είχα την τύχη να δω πριν μερικές μέρες για πρώτη φορά μία ταινία του ιρανού σκηνοθέτη Jafar Panahi. Ο ιρανικός κινηματογράφος πάντα είχε μία δυνατή επιρροή πάνω μου. Οι ταινίες του λεγόμενου Iranian New Wave που χρονολογούνται απο το 1964, έχουν αποτελέσει μία ιστορική και πολιτική καταγραφή της χώρας, που έχει υποστεί τεράστιες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές.       Ολόκληρη η ταινία εκτελλίσσεται μέσα σε ένα ταξί στο οποίο εναλάσσονται επιβάτες. Ο οδηγός του ταξί είναι και ο σκηνοθέτης της ταινίας, που όμως το ιρανικό κράτος του έχει απαγορεύσει την παραγωγή ταινιών. Έτσι, μεταμφιέζεται στον ρόλο του ταξιτζή και πηγαίνει τους επιβάτες στον προορισμό τους χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση. Ίσως η πληρωμή τους να γίνεται με μία άλλη μορφή. Ο καθένας απο τους επιβάτες εκφράζει και προβάλλει μέσα απο τους δικούς του τρόπους το βαθιά προβληματικό και σκοταδιστικό ιρανικό καθεστώς.        Η ταινία κινείται μέσα στο είδος του Docufiction, δηλαδή μία σύνθεση μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Ποια

 Βλέποντας το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, θυμήθηκα πόσος καιρός έχει περάσει απο τότε που είχα να δω κάτι τόσο ατόφιο και γήινο. Ενα ντοκιμαντέρ που δεν κρίνει, δεν στοχάζεται βαθιά και ανεξήγητα, μονάχα στρέφει το βλέμμα σιωπηλά, ξεδιπλώνοντας απλώς την ομορφιά της ζωής.  Ενα οδοιπορικό ταξίδι ενός μανάβη, ξεκινώντας απο τα Τρίκαλα στα πιο απομακρύσμένα χωριά της Πίνδου μία φορά την εβδομάδα, παρέχοντας έτσι την μοναδική ευκαιρία ανεφοδιασμού στους κατοίκους της. Το φορτηγό διασχίζει πυκνά δάση, επιβλητικά βουνά και μοιάζει σα να χάνεται μέσα στην ατίθαση φύση δίχως γυρισμό. Όμως εκεί, ανάμεσα στις θλιμμένες βουνοπλαγιές ξεπροβάλλουν άνθρωποι που λες και τους δάμασε η φύση. Γραφικές φιγούρες που ταυτίστηκαν με τα βουνά, τα ζώα και την περιουσία τους. Καταφτάνωντας ο μανάβης στα χωριά, με την μουσική υπόκρουση κλαρίνων ζωντανεύει με μεμιάς όλο το χωριό και οι κάτοικοι του ξεπροβάλλουν χορεύοντας απο παντού. Αφού παρκάρει στο γνωστό του σημείο, πλησιάζουν όλοι με χαμογελαστ

“Think before you speak. Read before you think.” Μαθαίνοντας οτι θα κυκλοφορήσει αυτή η σειρά, έφερα στο μυαλό μου πόσες φορές είχα δεί το ντοκιμαντέρ του Scorsese "Public Speaking" (2010) που αποτελεί το πάτημα κι ακόμη και την συνέχεια για αυτήν τη σειρά. Εκεί γνώρισα και την Fran Lebowitz και αποφάσισα να διαβάσω τα βιβλία της.  Έντεκα χρόνια μετά, η γνωστή συγγραφέας και ρήτορας ξανακάθεται μαζί με τον Martin Scorsese σε ένα τραπέζι για να συζητήσουνε για ζητήματα της καθημερινότητας, την εξέλιξη της ιστορίας και την ανεξάντλητη ζωτικότητα μίας πόλης όπως η Νέα Υόρκη.  Η Fran Lebowitz ξεκινώντας ως αρθρογράφος και συνεχίζοντας στην συγγράφη μετρημένων στα δάχτυλα βιβλίων κατέληξε σε χιλιάδες δημόσιες ομιλίες, αποδεικνύοντας την άνεση και οικειότητα που κατέχει με οποιαδήποτε μορφή γλώσσας.  O Scorsese ταξιδεύει μαζί της σε μία διαφορετική Νέα Υόρκη μίας άλλη εποχής και γελάει συνεχώς με τους εύστοχους παραλληλισμούς της. Δεν είναι ενα απλό ντοκιμαντέρ για εκείνους, είναι