motif

"Ο ταξιδιώτης τ'ουρανού" Τζακ Λόντον "After the dark I shall live again..." Το πρώτο βιβλίο του Τζακ Λόντον που διαβάζω, αν και δυστυχώς σε ηλεκτρονική μορφή καθώς το συγκεκριμένο μου δημιούργησε την ανάγκη να το κρατήσω στα χέρια. Λες και μόνο έτσι θα μπορούσα να αφουγκραστώ πραγματικά τους αδύναμους καρδιακούς παλμούς του ήρωα και την σιωπηλή κραυγή διαμαρτυρίας του. Αν και υπάγεται στην κλασική λογοτεχνία το συγκεκριμένο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και βαθιά φιλοσοφικό. Βασισμένο στις αληθινές διηγήσεις του Εντ Μορελ, ενός ληστή της Άγριας Δύσης κατά τις αρχές του 20ού αιώνα (στο βιβλίο ο Μορελ έχει δευτερεύων ρόλο, αν και εξίσου σημαντικό) ο Λόντον δημιουργεί ένα σύγχρονο Χριστό, έναν χαρακτήρα υπεράνθρωπο και συνάμα τόσο ανθρώπινο και άρτια ολοκληρωμένο όπου ζόντας στο βασίλειο της ανθρώπινης παράνοιας με την μορφή σωφρονιστικού συστήματος καταφέρνει να δραπετεύει μέσω της αυτοΰπνωσης και της αστρικής προβολής βαθιά μέσα στο χρόνο αλλα και προς έκπληξης μ

Διχώς καμία αναστολή και αμφιβολία η σκηνοθέτις Σοφία Εξάρχου αποφασίζει να συνθέσει ένα πορτρέτο μίας χώρας που λικνίζεται πάνω απο τα οικονομικά και κοινωνικά σιντρίμμια της. Μία παρέα παιδιών ζεί και ανασαίνει τον εγκαταλελειμμένο και βρώμικο αέρα του ολυμπιακού χωριού, δέκα χρόνια μετά τον θρίαμβο των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004.  Οι μέρες περνάνε δύσκολα και η ελπίδα αργεί να φανεί, αναμέσα στα σιντρίμμια των εγκαταστάσεων η προσπάθεια για μία καλύτερη ζωή φαντάζει σχεδόν ανέλπιδη. Έτσι, η κάθε μέρα μετατρέπεται σε ένα αγώνα επιβίωσης, όπου η φαινομενική ομαδικότητα και φιλία των παιδιών μπορεί πολύ γρήγορα να στραφεί σε μία μάχη όπου ο πιο αδύναμος βγαίνει και χαμένος. Τα πλάνα και οι σκηνές εναλλάσονται ανήσυχα και κουνημένα, ακολουθώντας την εύθραυστη και φοβισμένη ψυχοσύνθεση των παιδιών.  Η ιστορία αυτή (βγαλμένη απο την σκληρή πραγματικότητα), είναι ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους που ξεχάστηκαν και περιθωριοποιήθηκαν απο την ίδια τους την χώρα, που φάσκει και αντιφά

"Tο Στρίψιμο της Βίδας"  Henry James «Την ξύπνησε όχι για να του διαλύσει τους φόβους, μα για να αντικρίσει και η ίδια το θέαμα που τόσο τον είχε ταράξει.» Περίεργο βιβλίο αλήθεια και αμφινταλαντεύομαι για το αν πράγματι μου άρεσε. Από την μία θαυμάζω ότι για έργο που γράφτηκε το 1898, ήταν αρκετά καινοτόμο ως προς την τεχνική του και κυρίως αυτήν της αφήγησης. Για πρώτη φορά έχουμε να κάνουμε με αυτό που λέμε 'αναξιόπιστο αφηγητή', τεχνική πάνω στην οποία η Αγκάθα Κρίστι πάτησε μετέπειτα και έχτισε την αυτοκρατορία της.  Μια νεαρή γκουβερνάντα αναλαμβάνει τη φροντίδα δύο σαγηνευτικών παιδιών, σε μία κατοικία στην αγγλική εξοχή, όταν ξαφνικά κάνουν αισθητή την παρουσία τους μεταφυσικές δραστηριότητες.  Κλασικό αμερικάνικο θριλεράκι σαν να λέμε ή τουλάχιστον έτσι δείχνει μέχρι να διαπιστώσεις ότι κανείς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται αυτά που συμβαίνουν πέρα από την γκουβερνάντα και εσένα. Και εκεί που στο πρώτο μισό το πάει καλά χτίζοντας ένα ψυχολογικό θριλερ με μια

-Έφυγε τέλος, έτσι. -Έτσι? -Ναι, έτσι. -Όλα στη ζωή συμβαίνουν έτσι. Στο αφιλοξένο, γκρίζο τοπίο της Αθήνας ξεπροβάλλει ενας κόσμος φυτών που λες και έχουν μεταδώσει ολόκληρη την παλέτα του πράσινου στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Στιβ Κρικρής. Εδώ, η ζωή για τον Ρένο δεν κυλάει ακριβώς αλλά οριοθετείται μέσα απο αυστηρές τελετουργίες και συνήθειες που γεμίζουν την μέρα του. Ενας σερβίτορος στο επάγγελμα που έχει ως χόμπι την ζωγραφική φυτών. Εκεί, το διαμέρισμα του στην Αθήνα έχει μετατραπεί σε μία μικρή όαση φυτών που τον προστατεύουν αλλά και τον αποξενώνουν απο τον έξω κοσμο. Ωσπου, μία μέρα κάτι αλλάζει... Ο γείτονάς του Μιλάν έχει αντικατασταθεί απο έναν μυστήριο άνδρα που προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον προσεγγίσει για να γνωρίσει καλύτερο τον Ρένο. Χρειάστηκε μονάχα ενα μικρό συμβάν, για να ανατραπεί όλη η καλοκουρδισμένη ζωή του πρωταγωνιστή. Και καπώς έτσι, μπαίνει σε άγνωστα και σκοτεινά μονοπάτια ακολουθώντας μόναχα το ένστικτο του.  Ενα neo-noir δράμα, για την μ