Ενα μικρό αφιέρωμα για ένα μεγάλο φεστιβάλ "Saloniki Documentary Festival" (Part 1)

Τριμάροντας την Κουβέντα - Cut the Chit Chat

της Lea Forest Γαλλία 2019, 27'

Σε ενα κουρείο κάπου στην Γαλλία μαζεύονται νεαρά αγόρια για να αποκτήσουν νέα, φρέσκα κουρέματα. Εκεί, έστησε και την κάμερα της η σκηνοθέτης και αποφάσισε να εμβαθύνει περισσότερο την γνωστή περί ανέμων και υδάτων συζήτηση του κομμωτηρίου. Στην τρυφερή ηλικία των 12 μέχρι και 18, τα αγόρια απαντάνε άλλοτε με δισταγμό άλλοτε με μία αμηχανία στις ερωτήσεις της σκηνοθέτιδας. Ενα γλυκό και αθώο ντοκιμαντέρ, που σπεύδει να κατανοήσει τις δυσκολίες αυτής της ηλικίας και να μετατρέψει ενα φαινομενικά συνηθισμένο τελετουργικό σε μία εξέφραση συναισθημάτων. 

Μαθήματα Χορού  - Dance Lessons

της  Camilla Magid Δανία 2019, 22'

Η πρωταγωνίστρια μας είναι ενα κορίτσι μόλις 10 ετών, που όμως δεν φαίνεται να ζεί ούτε να φέρεται κοντά στην ηλικία της. Το κορίτσι αυτό ονομάζεται Τίκα και ζεί στην Γεωργία, όπου διδάσκεται και διδάσκει παραδοσιακούς χορούς της χώρας της. Εκείνη διδάσκει σε άτομα με αναπηρία και έχει αναλάβει να τους μάθει εναν παραδοσιακό χορό που θα πρέπει να παρουσιάσουν σε μία πολύ σημαντική εκδήλωση. Η τίκα αγχώνεται και πιέζεται αλλά δεν το βάζει ποτέ κάτω, είναι θαραλλέα και γεμάτη κίνητρο στο να μάθει στα παιδιά τον χορό. Ενα τρυφερό και θετικό ντοκιμαντέρ για την σημασία της τέχνης και της αλληλεγγύης. Που δεν κλείνεται όμως στον δικό του κόσμο, αφουγκράζεται την κατάσταση της χώρας και δίνει χώρο για να εκφράστει και η οικονομική δυσχέρεια της Γεωργίας.

Μύτη ανοιγμένη - άδειες τσέπες , Bloody Nose - Empty Pockets 

του Bill Ross & Turner Ross ΗΠΑ 2020, 1h38m

Δεν θα μπορούσα και να μην γράψω μερικές αράδες για το "ντοκιμαντέρ" που συζητήθηκε αρκετά στο φετινό φεστιβάλ. Ενα μπάρ κάπου στο Λας Βέγκας, διανύει το τελευταίο του βράδυ πριν το οριστικό του κλείσιμο. Το κλείσιμο αυτό, ορίζει και το τέλος μίας εποχής και ρουτίνας για πολλούς απο τους θαμώνες του μπαρ. Για αυτό τον λόγο, η τελευταία αυτή η νύχτα πρέπει να κρατήσει όσο πιο πολύ γίνεται και να μείνει αξέχαστη στους πελάτες του μπάρ. Οι θαμώνες συζητούν μεταξύ τους, αναλογίζονται την ζωή τους και το κυριότερο, δεν σταματούν να πίνουν. Με έντονα χρώματα να επικρατούν καθ'όλη την διάρκεια, μερική μουσική υπόκρουση και κάποια κλεφτά βλέμματα στην τηλεόραση που δεν κλείνει ποτέ, το ντοκιμαντέρ αυτό δημιουργεί μία μεθυστική ατμόσφαιρα.

Παρ'όλα αυτά πρόκειται για ενα "εικονικό ντοκιμαντέρ", δηλαδή που δεν προέκυψε απο αυθόρμητες στιγμές απο περαστικούς της κάμερας αλλά απο μία mise-en-scene και ήδη γραμμένους διαλόγους. 

Είναι άξιο προσοχής, μία κυρίως μυθοπλαστική ταινία να καμουφλάρεται ως ντοκιμαντέρ, ο λόγος: άγνωστος. Αλλά, ίσως στην τελική να μην μετράει και τόσο απο ποιούς και πώς γυρίστηκε γιατί το συναίσθημα που μας προξένησε ήταν αληθινό και αυτό ίσως να είναι το μόνο που μετράει. 

Μία τέτοιου είδους αναπαράσταση, έχει ως γνώμονα την πραγματική ζωή και στοχεύει στο να την μιμηθεί όσο πιο πιστά γίνεται. Μέσα απο τέτοιου είδους αναπαραστάσεις, τα όρια μεταξύ μυθοπλασία και ντοκιμαντέρ θολώνουν αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά πόσο πολύ συνδέονται και αλληλοεπηρεάζονται.