Προσωπικοί στοχασμοί για το μακρινό παρελθόν

Σήμερα αποφάσισα να γράψω για κάτι πιο προσωπικό και βιωματικό, κάτι που μπορεί να μην έχει σχέση με τον κινηματογράφο αλλά μέσω της τέχνης μετατρέπει το παρελθόν σε μία παλιά ταινία.
Σε κάθε στιγμή παραμονεύει και κινδυνεύει να ξυπνήσει το αδηφάγο τέρας της μνήμης.
Αυτό το τέρας που μπορεί σε μερικά δευτερόλεπτα να σε αποστασιοποίησει απο το παρόν και να σε πάρει μαζί του στα βάθη του χρόνου.
Οι άνθρωποι που μοιραστήκαμε τις ζωές μας, τις γιορτές μας, το αίμα μας είναι εκείνοι που αποτελούν τον μοναδικό κρίκο του παρελθόντος με το παρόν, είναι η απόδειξη πως το παρελθόν έχει υπάρξει. Και τώρα, οι εναπομείναντες ζωντανοί έχουμε αναλάβει άθελα μας το χρέος της διαιώνισης της οικογένειας αλλά και να κρατήσουμε τους νεκρούς μας, στην επιφάνεια της θύμησης μας, ώστε να μην διαλύθουν μαζί με το χώμα που πάτησαν και έσπειραν.
Ακίνητοι σαν κούκλες που στήθηκαν με κάποιο σκοπό, στέκονται κοιτάζοντας στον φακό της κάμερας, μη γνωρίζοντας οτι κάποτε θα αποτελούσαν μόνο μία απόδειξη, μία μαρτυρία.
Έτσι αποκτούν αυτές οι ασπρομαυρές φωτογραφιές κάτι απόκοσμο και μαγικό που συνδεεέι για άλλη μια φορά άρρηκτα την τέχνη με την ζωή...